Deze morgen, geen regen meer en korte verplaatsing naar de camperplaats aan de haven van Saint-Valery-en-Caux, onder de hoge krijtkliffen. We staan hier wel als sardientjes naast mekaar. Maar we kijken uit op de zee, en hebben een buur uit Haacht. Dat scheelt. Als het nog wat meer waait worden we misschien deze nacht nog zeeziek. Morgen starten we aan onze tour van de wilde kusten van Normandië en Bretagne. 

Verbindingsrit naar Honfleur met uitgebreide tussenstop in Etretat. Over de smalle 'départementals' , door kleine dorpjes en uitgestrekte landbouwzones. Men kweekt hier nog veel vlas. Bij ons staat dat al in het vlasmuseum. Of doen ze het hier voor de papavers, want het staat vol kollebloemen.

We staan nu geparkeerd op de grote MH-parking van Honfleur. Verleden jaar in september waren we hier ook al. We komen dus ook al eens graag terug waar we het al kennen. Misschien is het nu wat minder druk. Zien we morgen wel.

Verblijf en bezoek Honfleur.

Rustdag, en het weer is van de partij. De zon schijnt nu plots en dus niet op tijd gesmeerd. Gevolg verbrand met strepen. Wel fietsen opgetuigd en een ritje langs de Seine en naar het prachtige stadje.

Er is inderdaad minder volk dan verleden jaar in september. De mensen zijn dus nog voorzichtig. Zelfs hier en daar zie je er met mondmaskers in open lucht. 't Zijn misschien Aziaten, maar dat is niet zo zichtbaar met die maskers..

Verplaatsing naar Arromanches, zowat het midden van de 5 geällieerde D-day landingsstranden in 1944. Tevens de plaats waar nog een reeks overblijvende caissons nog op een rij voor de kustlijn liggen die een korte tijd als ontschepingspier voor zwaar legermateriaal dienst deden.

Onderweg tussenstop aan de befaamde Pegagus-bridge die de nacht voor de eigenlijke landing door de bemanning van 3 Britse zweefvliegers veilig gesteld werd voor de voortgang van de invasietroepen.

Onderweg op de départemental, een flitsende ontmoeting met 4 overstekende everzwijnen. Een grote en 3 kleintjes, 50 m voor ons, uit het niets de weg over en terug het graanveld in. Wat zouden onze wolvenbeschermers hier niet van vinden.

Spijtig geen tijd om er een foto van te nemen.

Bezoek Bayeux

Bayeux is de eerste bevrijde grote stad na D-Day. De stad is de slag om Normandië ongeschonden doorgekomen en het heeft dan ook nog een knus centrum, adellijke paleizen en een prachtige kathedraal. Het Centre Guillaume le Conquérant herbergt een grote trekpleister: de Tapisserie.

Dit bezoek nam ons bijna de hele dag in beslag. We moesten er van op de MH-parking 2 maal naar toe wandelen. De eerste keer in de late voormiddag mochten we niet meer binnen. De wachtfile was te lang, en het sloot van 12 tot 14 uur. Om 14 uur terug daar, en opnieuw 100m buitenfile. 't Zal wel overgaan zeker. Eerst iets drinken en later terug proberen, misschien dan minder file. Verloren moeite. Bleek later dat men om de 2 minuten 2 man binnen liet. Normaal 3000 bezoekers per dag. Nu met Coronamaatregelen beperkt tot 550. Maar we zijn hier nu toch. Dus een derde poging en na 2 uur aanschuiven mochten we uiteindelijk de 'tapisserie' bewonderen begeleid met Nederlandse uitleg via een individueel audioapparaat. Spijtig dat je binnen er geen foto's van mocht maken !

Toch de moeite waard, die Tapisserie ofte 'Wandtapijt van Bayeux'. uniek Middeleeuws borduurwerk uit de 11e eeuw welke in 58 taferelen (alla Suske en Wiske) over een lengte van 70 meter en 50 cm hoog, een beeldverslag geeft van de Slag bij Hastings in 1066, waarbij de Normandische Hertog, Guillaume le Conquerant (hier consequent als 'Willelmi' benoemd), afstammeling van de gehate Noormannen, Engeland veroverde.

Volgens Vlaamse historici, met steun van schepen en troepen van de 'Flemings' en de 'Brabanters', want die Willem de Veroveraar was getrouwd met ene Mathilde, dochter van de Vlaamse graaf Boudewijn V. Deze steun leverde de Vlaamse adel en de St Pietersabdij van Gent aanzienlijke Engelse landeigendommen op en het recht om er belastingen te innen. Onze Leopold II kon er nog van leren !

4 indrukwekkende Duitse WO2 kustbatterijen

American Cemetery - Omaha Beach - usa kerkhof met 10.000 graven

Duits Militair Kerkhof WO2 - 10 ha - 21.000 graven

Verplaatsing Bayeux naar Le-Nez-de-Jobourg (147km) een stuk verder langs de Plages du Débarquement. Gold Beach, Omaha Beach, en Utah Beach.

Een aaneenschakeling van indrukwekkende Duitse kustbatterijen, mémorials en musea, maar ook van enorme militaire begraafplaatsen, zoals het Cimetière Americain de Normandie en daarmee in contrast het Duitse kerkhof in la Cambe.

Een memorabele tocht, eindigend na een reeks smalle wegen in Le Nez-de-Jobourg, een uiterst noordelijk punt van Normandië, op een mooi afgelegen camperplaats, boven op de kliffen met uitzicht op La Manche.

Dikke mist op Nez-de-Jobourg. De mooie vergezichten in deze prachtige desolate streek kunnen we vergeten. Volgens de man op zijn grasmaaier was het voor de hele dag.

Onderweg naar onze volgende bestemming, het kuststadje Carteret, blijft het zwaar mistig en bijgevolg passen we onze planning aan en bollen we meteen verder door naar het zuiden. Naar Beauvoir aan de Mont-Saint-Michel. We kennen het daar van vorig jaar. Moet Fran niet zoeken naar de warme bakker.

Onderweg 's middags toch een mooie plekje ontdekt in Portbail. Een leuk Normandisch haventje aan de monding van de Ollonde. Grote MH-parking vlak aan zee. Alhoewel, het was eb. Dus buiten wat diepe geulen in een soort grasland, geen zee te zien van daar.

Geleidelijk en verder zuidwaarts trok de mist op en nu in Beauvoir aan de Mont-Saint-Michel schijnt toch opnieuw de zon. De stoeltjes kunnen buiten.

Beauvoir aan de Mont-Saint-Michel

Prachtige camperplaats, ruim, alles automatisch. Enkel een kredietkaart nodig. Wel gratis traag internet.

Buiten alle verwachting om, nog plaats zat. We zitten tenslotte in volle hoogseizoen. Coronaeffect waarschijnlijk. Terrassen in de omgeving blijven meestal ook leeg. Wel wandelaars en fietsers.

Gisteren donderdag, prachtig weer. We namen een rustdag, niksen en lazen ons dik boek in de schaduw van onze boom.

Na een dreigende zwaar bewolkte avond, wat regen s' nachts, vandaag vrijdag opnieuw volle zon. Wel een zure wind en dus te fris voor onder onze boom.

Fietstochtje dan maar. Mont-Saint-Michel heen en terug naar Pontorson op de Voies Vertes langs het 'Le Couesnon' riviertje dat uitmondt in de baai.

Onderweg gezocht naar een Creperie, maar zonder succes. Ofwel gesloten, of stoeltjes bijna op straat, ofwel enkel pizza's. Pech dus, Gelukkig hebben we nog wat voorraad in onze bubbel.

Uitgebreide tussenstop in Cancale. Het stadje dat leeft van de oesterteelt. De drukte valt op. Waarschijnlijk het begin van de vakantie van veel Fransen. Quatorze Juillet komt er aan.

Aan de haven zitten alle terrasjes vol. Het is aanschuiven aan de talrijke oesterstandjes. Proeven is dus een must. Een schoteltje van 12 met een halve citroen in het midden. Een wit wijntje in een kartonnen bekertje kan ook. Nogal ongemakkelijk om dit alles zonder morsen ter plaatse te proeven wegens gebrek aan enig meubilair. De lege oesterschalen mag je terplaatse weggooien. De meeuwen zijn er nog blij mee ook.

Met de fiets, bezoek aan Saint-Malo.

Een kuststad met een roerige geschiedenis, die een bezoek eigenlijk meer dan waard is.

De stad staat op een granieten rotspunt en de huizen zijn gebouwd van graniet. De oude 'ville close' lijkt daardoor wat grauw en onaantastbaar. Dat het dat niet was bleek in 1944 toen de stad door een geallieerd bombardement voor 80% werd verwoest. Met gebruikmaking van het puin heeft men de ville close weer opgebouwd in de stijl van de 18de eeuw die nu ingenomen is door winkels, restaurants en (te) veel toeristen. Het is er bijna aanschuiven door de straatjes. Eigenlijk niet zo veilig in deze coronatijden. Na bijna een uur wachten op onze bestelde crèpes flambées aan een afgeschermd buitentafeltje, waren we het gewoel zowat beu, en maakten we dat we er terug weg waren. Tweemaal spijtig.

Onderweg naar  Ploubazlanec. Met tussenstops aan Fort La Latte en Cap Fréhel. Het eerste deel van de route langs de côte d'Emeraude en de côte de Penthièvre is gewoon prachtig. Met zoveel bezienswaardigheden dat je niet overal kan stoppen.

Onderweg tussenstop

Verplaatsing naar Ploubazlanec. Nooit van gehoord. Een naam die ergens het eind van de wereld suggereert in Bretagne. Zal dat even tegenvallen.

Vanaf daar, de Pointe de l'Arcouest vertrekken veerboten naar Îsle de Bréhat. Een autovrij eilandje van 3.5km lang en 1,5km breed. Wie zou daar nu ook nog naartoe willen, dachten wij. En of we ons misrekend hadden.

Bij het naderen van die plaats, stonden al die smalle straatjes vol geparkeerd langs beide kanten, zodanig dat een MH nog nauwelijks door kon.

Eindelijk aangekomen bij onze geselecteerde 2** camping stond er al een bordje, 'Complet – sauf réservations' ! Lap, weeral !

En Claire van onze gps, maar continu zeuren : 'Maak een U-bocht'. We konden nauwelijks vooruit ! Dus Fran telkens maar uitstappen, om te zorgen dat ik de ingeklapte spiegels van al die geparkeerde auto's er niet af reed. Meestal wel met bereidwillige hulp van sommige van die massaal terugkerende voetgangers, passagiers van de overzetboten. 'Ça-va aller madame' !

Na veel gebagger uiteindelijk toch een betalende parkeerplaats gevonden, met een sectie toegelaten voor MH's. Met prachtig zeezicht, de talrijk ontsierende geparkeerde auto's, moet je er bij nemen. Wij staan er ook. 

Alles was natuurlijk niet kommer en kwel. Het eerste deel van de route langs de côte d'Emeraude en de côte de Penthièvre is gewoon prachtig. Met zoveel bezienswaardigheden dat je niet overal kan stoppen.

Dus vandaag verplaatsing naar Saint-Pol de Léon, langs de Côte de Granit Rose met tussenstops in Trégastel, Saint-Michel en Grève (!) en Plouézoc'h in de baai van Morlaix.

Landingsstrand in augustus 1944 waar Patton's tanks, brandstof en zwaar materieel werden ontscheept.

Cairn de Barnerz

 - Neolitisch préhistorisch grafmonument. 4500-3500 voor JC-  75m lang, 28m breed, 11 gangen.

Gisteren namen we weer een rustdag. Mag wel op onze leeftijd. Het weer was er ook niet naar. Zwaarbewolkt en dus zeer rustig op ons mooi plaatsje. Groot verschil met maandag toen we hier aankwamen. Had het schitterend weer en een brugdag er iets mee te maken, of voeren de overzet boten niet uit op Quatorze Juillet ? De parking hier bleef wel grotendeels leeg. Waar zaten al de Fransen nu ?

Dus vandaag verplaatsing naar Saint-Pol de Léon, langs de Côte de Granit Rose met tussenstops in Trégastel, Saint-Michel en Grève (!) en Plouézoc'h in de baai van Morlaix.

We vonden opnieuw een prachtige staanplaats op de Aire Communal de Camping Car, aan de baai van Saint-Pol. Toen we aankwamen stonden we nog vlak aan zee. Enkele uren later, is bijna alle water weg. Je kan niet alles hebben.

Vandaag verplaatsing van Saint-Pol-de Léon naar Camaret-sur-mer, een prachtig schiereilandje vlak onder Brest.

Onderweg deden we de 'Calvaire Route', dwars door deze uithoek van Bretagne, langs heuvelende landschappen en kleine dorpen, waar sinds de middeleeuwen plaatselijke pastoors er een wedloop van maakten om de best gebeeldhouwde calvaries aan hun kerken in stripverhaal uit te beelden. We konden ze spijtig genoeg niet allemaal zien. Toch deden we een uitgebreide stop in Sizum.

Vandaag verplaatsing van Saint-Pol-de Léon naar Camaret-sur-mer, een prachtig schiereilandje vlak onder Brest.

We staan op een camping palend aan de Plage de Trez Rouz, een prachtig strandje omzoomd door rotspartijen geologisch gevormd tengevolge van de opeenvolgende klimaatveranderingen van de laatste 500.000 jaar. (tenminste volgens het informatiepaneel van de 'Réserve Naturelle Régionale' terplaatse).

Onderweg deden we de 'Calvaire Route', dwars door deze uithoek van Bretagne, langs heuvelende landschappen en kleine dorpen, waar sinds de middeleeuwen plaatselijke pastoors er een wedloop van maakten om de best gebeeldhouwde calvaries aan hun kerken in stripverhaal uit te beelden. We konden ze spijtig genoeg niet allemaal zien. Toch deden we een uitgebreide stop in Sizum.

Korte verplaatsing van Camaret-sur-mer naar het pitoreske La Fôret Fouesnant, deelgemeente van Concarneau (onder Quimper). We genoten de vorige twee dagen van het mooie weer op een camping op Camaret, waar plots de coronamaatregelen verstrengd werden. Mondmaskers overal verplicht in openbare gebouwen en winkels. Ingangen gescheiden van uitgangen. Voor ons niet gelaten. We blijven voorzichtig, en laten de restaurants maar voor een andere keer. We gaan niet verhongeren.

Wat opviel waren de talrijke Franse kampeerders met splinternieuwe tenten. Opengooi tenten voor de jongeren maar ook grote tunneltenten voor hele families. Geeft misschien een veiliger gevoel in deze Coronatijden. Toch nog plaatsen genoeg tot nu toe. Vandaag staan we met slechts 2 MH's voor een nachtje gratis op enorme verder lege gemeentelijke parkingplaats voorbehouden voor Motorhomes. Morgen gaan we weer verder.

Onderweg naar Locmariaquer, tussenstops in Concarneau, ommuurde middeleeuwse stad op een eilandje in de monding van de Moros en de Alignements de Kerzehro

Van La Foret Fouesnant naar Locmariaquer in de Golfe du Morbihan bekend om zijn indrukwekkende prehistorische monumenten, zoals de alombekende Alignements van Carnac.

Die lieten we even links liggen, vanwege de verwachtte overvloed aan bezoekers. We zagen ze trouwens al eens 45jaar geleden toen nog zonder massatoerisme.

Het is hier nu wel hoogseizoen, en het wordt warm. 30° onderweg. Zo heet moet het voor ons niet worden. Maar we zitten er nu wel mee. Voor onze laatste dagen selecteerden we een verblijf op een camping vlak aan zee in Locmariaquer. Normaal zou die nu 'complet' geweest zijn, en hadden ons op alternatieven voorzien. Bleek niet nodig. Wel strenge coronamaatregelen, met achterlaten van contactgegevens en akkoordverklaring van de 'Acte d'engagement sanitaire'. https://www.campercontact.com/...