Museumhafen

Lübeck: een prachtige hanzestad aan de Oostzee

Van de 12e tot de 16e eeuw werkten Nederlandse en Duitse steden samen om zoveel mogelijk geld te verdienen aan de handel met Scandinavië en Rusland. Hanzestedennoemden ze zichzelf en een van de belangrijkste Hanzesteden was Lübeck, in het noorden van Duitsland aan de Trave, een zeearm van de Oostzee. Van hieruit vertrokken de schepen en Lübeck werd zo belang-

rijk voor Duitsland dat het een vrijstad werd. Vanaf de 16e eeuw legden er ook regelmatig schepen uit Frankrijk en Spanje aan en nog steeds is Lübeck de belangrijkste Duitse importeur van Franse wijn. Door de opkomst van de Verenigde Staten werd de Atlantische Oceaan belangrijker en verloor Lübeck haar invloed.

De Middeleeuwen van heel dichtbij

Het beroemde Holstentor

Die lange rijke geschiedenis is nu nog zichtbaar in het Lübeck van vandaag. De door water omringde middeleeuwse binnenstad wordt sinds 1987 beschermd door de status UNESCO Werelderfgoed . 

Hoogtepunt is ongetwijfeld de imposante stadspoort de Holstentor. Deze poort uit de 15e eeuw maakte onderdeel uit van de stadsmuur en is een voorbeeld van middeleeuwse baksteengotiek. In de poort is nu het Stadtgeschichtliche Museum gevestigd. 

Het Buddenbrookhuis: bekend door het boek van Thomas Mann

Het huis van de Buddenbrooks

Het 13e eeuwse Rathaus is een prachtig gotisch gebouw met hoge slanke torens en imposante bogen en vooral het metselwerk met donkere baksteen is uniek. De mooiste kerk van Lübeck is de St. Marienkirche, een grote basiliek met maar liefst drie schepen en twee torens van 125 meter hoog. Het is een van de grootste kerken van Duitsland en heeft het hoogste baksteengewelf ter wereld. Andere bijzonder gebouwen zijn de romaanse Petrikirche uit de 15e eeuw en het Buddenbrookhuis dat bekend werd door de boeken van Thomas Mann.

sievershagen. 16 postcode 18069 in Lambrechts Hagen

Rostock is een grote havenstad aan de Oostzee en ligt in de voormalige DDR. De stad is gebouwd op beide oevers van de monding van de rivier de Warnow. De zeehaven van Rostock werd pas na de Tweede Wereldoorlog aangelegd en was de grootste haven van Oost-Duitsland. Rostock heeft sinds 1218 stadsrechten, maar wordt al in geschriften uit 1160 genoemd. In de middeleeuwen was het een rijke Hanzestad. De stad kon zich een universiteit veroorloven en stichtte in 1419 de eerste universiteit van Noord-Europa.

Baksteen door de eeuwen heen

Kröpeliner Tor

Een groot deel van de binnenstad van Rostock werd in de Tweede Wereldoorlog verwoest, maar hele stukken zijn na de oorlog weer opgebouwd. Centraal in de oude binnenstad staat de Marienkirche. Een gigantisch grote en vooral hoge kerk. De toren biedt een fantastisch uitzicht over de stad. Rostock heeft nog een stuk oude stadsmuur en onderdeel daarvan is de Kröpeliner Tor, een stadspoort met maar liefst zes verdiepingen. Inmiddels is de poort in gebruik als museum.

Het stadhuis

© anweber - Fotolia.com

De architectuur van het oude Rostock is een mengelmoesje van gotiek, renaissance en barok. Typerend is dat de gebouwen allemaal van baksteenzijn. Vooral de gevel van de pastorie van het Heilige-Geist-Hospital is een prachtig voorbeeld van baksteen-

gotiek. Een beetje vreemd oogt het Rathaus: de voorgevel is een traditioneel barokke façadegevel, maar daarbovenuit steken een aantal pieken. De barokgevel is er bij een uitbreiding van het stadhuis in de 18e eeuw gewoon voor de gotische gezet. Interessant is het Schiffahrtsmuseum omdat dit het belangrijkste maritieme museum van Oost-Duitsland was.

 Een stad met een eigen strand

De haven van Warnemünde

© Reinalde Roick - Fotolia.com

Rostock heeft een prachtig stadstrand in Warnemünde. Een echt familiestrand waar veel georganiseerd wordt voor kinderen. Warnemünde is ook een prachtige plek om te genieten van de langsvarende zeeschepen, cruiseschepen, zeiljachten en viskotters. In de oude vissershuisjes zitten nu leuke winkeltjes en cafés. De restaurants zijn gespecialiseerd in gerechten met verse vis van de vismarkt van Warnemünde

Een wandeling naar het noordelijkste deel van het eiland Rügen.

Putgarten is een autovrij dorp, tenminste voorzover het bezoekers betreft. Bij aankomst kun je de auto dan ook alleen maar kwijt op de grote parkeerplaats aan de Dorfstrasse. Parkeren kost € 4,00 per dag. 

Vanaf de parkeerplaats loop je het plaatsje in. Je passeert de Rügenhof (rechts van de weg), met winkeltjes en oude ambachten. De meeste mensen blijven de weg volgen in de richting van Kap Arkona, maar wij slaan rechtsaf de Vitter Weg in die ons naar Vitt brengt. Onderweg kijk je uit over de akkers en loop je langs de Sanddorn-struiken, die in het najaar oranje bessen dragen.

Vitt is een klein, authentiek vissersdorpje, dat beschermd in een baai ligt. De huizen zijn met rieten daken bedekt.

Vanuit Vitt kun je over het kiezel- en zandstrand in noordelijke richting naar Kap Arkona lopen. Vóórdat je bij deze kaap aankomt (na ongeveer een kilometer) kun je via trappen naar boven lopen en de weg naar Kap Arkona over het wandelpad vervolgen.

Als alternatief kun je vanuit Vitt terug omhoog lopen en de weg naar Kap Arkona over het wandelpad in noordelijke richting volgen. Deze weg staat in blauw aangegeven op de kaart.

Kap Arkona is een toeristische trekpleister geworden. Er staan twee vuurtorens. Eén van de vuurtorens is nog in bedrijf; de andere staat naast een gebouw dat is ingericht als trouwlokatie. Beide torens kun je beklimmen, maar dan moet je wel niet schrikken van meer dan 250 traptreden.

Kap Arkona is pas sinds de val van de muur voor het publiek bereikbaar. In de DDR-tijd was het een geheime militaire locatie. Ook tijdens de tweede wereldoorlog was het een strategisch belangrijke plaats, getuige de ondergrondse bunkers die hier nog aanwezig zijn. Nu is Kap Arkona vooral een plaats voor kunstenaars.

Vanaf Kap Arkona loop je in noordelijke richting (volg de bordjes richting Varnkevitz). Het pad met aan weerszijden struiken brengt je naar het noordelijkste punt van het eiland Rügen: Gellort. Hier buigt het pad af naar het westen. Na een kleine 700 meter sla je links af. Je loopt dan over een vlak plateau in zuidelijke richting naar Putgarten terug. Eenmaal in het dorp moet je niet vergeten om even linksaf de straat Arkonablick in te lopen. Hier liggen een aantal fraaie rietgedekte huizen in allerlei kleuren.

Wandeling door National Park Jasmund met zelfgemaakte kuchen halverwege

Bij Sassnitz vind je het National Park Jasmund waar je een prachtige wandeling kunt maken door de oeroude beukenbossen en de indrukwekkende krijtrotsen kunt bezichtigen. Als je je auto parkeert aan de Weddingstraße, loop je daarna heel gemakkelijk het park in wat op de UNESCO-Werelderfgoedlijst staat. Er zijn twee hoofdroutes, een dwars door het bos. De route die ik nam op de heenweg, omdat me die zo mooi leek. Maar stiekem vond ik dat een beetje eng in mijn eentje in de vroege ochtend. Ik had er geen rekening mee gehouden dat het park zo groot zou zijn. Na een paar kilometer kwam ik aan bij het Welterbeforum en toen was mijn onrust gelijk verdwenen. Op deze rustplek kun je even bijkomen van je wandeling, wat drinken en een stukje zelfgemaakte kuchen eten (die zalig was!). Er is ook een klein museum waarin je meer leert over het beukenbos.

Op de terugweg nam ik de bekendere route langs de kust en wat was dat mooi! Het uitzicht is fenomenaal en ik genoot met volle teugen. Ergens halverwege vind je houten trappetjes naar beneden (staat aangegeven) en aan het einde kom je op het strand waar je de krijtrotsen kunt bezichtigen. En dat zou ik zeker doen.

Trek gekregen na je wandeling? Stop dan op de terugweg even bij Bäckerei Peters in Sassnitz waar een gigantisch assortiment aan broodjes te vinden is. Ik at er een kom heerlijke pompoensoep met uienquiche, top!

bron: franceskakookt.nl

Bezoek het onafgemaakte nazi hotel in Prora en sluit af met kaffee und kuchen

Net buiten Binz vind je Prora. Hier begon Hitler ooit aan zijn grote droom, het bouwen van een mega hotel voor 20.000 vakantiegangers. Kilometerslang hotel wat nooit is afgemaakt, alleen het skelet is in de nazitijd gebouwd. Enorm indrukwekkend vond ik het en ik werd er een beetje stil van. Een stuk geschiedenis wat ik zeker zou bezoeken, er is ook een museum te vinden.

Inmiddels worden delen van Prora herontwikkeld, wat er precies gaat komen was me niet helemaal duidelijk. Maar in het midden vond ik een klein cafeetje waar je koffie kunt drinken met kuchen erbij. Dat is ook precies wat ik deed na mijn wandeling om even bij te komen van alle indrukken.

Wil je na je bezoek nog iets bezichtigen? Dan is het Naturerbezentrum Rügen (vlakbij Prora) een aanrader. Hier is een tentoonstelling en kun je het boomtoppenpad volgen. Halverwege het pad beklim je de toren waar je een waanzinnig uitzicht hebt over het eiland.

Bron: franceskakookt.nl

Fietsen door Binz op weg naar Sellin

Ook hier is de grandeur van vroeger nog duidelijk zichtbaar. Met een prachtig strand met daarop de kenmerkende rieten stoelen en een pier waarop je een mooi uitzicht hebt. Hier vind je een grotere winkelstraat dan in Sellin en zelfs een winkel waar je allemaal producten kunt kopen die gemaakt zijn van de duindoornbes. Die ze daar zo mooi ‘het antwoord van Rügen op de kiwi’ noemen. Want de duindoornbes is enorm gezond en lekker. Ze maken er likeur, thee, snoepjes, chocolade, chutney en nog veel meer lekkers mee. Heerlijke food souvenirs voor thuis!

Wandel door Sellin en proef een traditioneel ‘fishbrötchen’

Sellin is een heerlijke badplaats met een uitgestrekt zandstrand en kenmerkende architectuur door de mooie, witte huizen. Wandel op je gemak door dit charmante dorp. Begin op de Seebrücke en bekijk het badhuis waardoor je even kunt proeven van vroegere tijden. Hier kun je trouwens ook een prima kopje koffie drinken. Via de brug kun je ook het strand op. Na de strandwandeling loop je de Wilhelmstraße in waar veel leuke winkeltjes te vinden zijn.

Rügen ligt aan de Oostzee waar veel vis wordt gevangen, zoals bijvoorbeeld Ostseeflunder en Ostseehering. Traditioneel worden hier veel fishbrötchen gegeten. Een knapperig broodje met gebakken vis, wat groen en een lekkere saus. Ik wist niet zo goed wat ik me erbij moest voorstellen en bestelde er eentje bij Pension Glückswinkel in Sellin. De keuze qua vis was reuze!

bron: franceskakookt.nl

Rijd de mooie route van Sellin naar Poseritz en proef een unieke cheesecake

Vanaf Sellin kun je binnendoor langs de kust naar Poseritz rijden, wat ik zo’n mooie route vond. Je blijft je verbazen door het prachtige uitzicht, glooiingen in het landschappen en de pittoreske dorpjes waar je doorheen rijdt.

Eenmaal aangekomen in Poseritz is een bezoek aan Rügener Inselfrische echt een aanrader. Deze zuivelfabriek/melkerij heeft een eigen winkel waar je alle zuivelproducten kunt kopen, maar ze hebben er ook een klein restaurant bij. Waar je onder andere cheesecake kunt eten van hun eigen kwark en dat is echt een unieke ervaring. Super was deze. Proef ook zeker even hun eigen melk en citronen molke

Bron: franceskakookt.nl

Historisch-Technisches Museum Peenemünde GmbH, Im Kraftwerk, 17449 Peenemünde

• +49 (0) 38371 5050
• htm@peenemuende.de

Behalve de vaste tentoonstelling, die zeer leerzaam is en een bezoek verdient, was er de tijdelijke tentoonstelling “Wunder mit Kalkül”. Die ging specifiek over de inpassing van de bewapeningsprojecten in Peenemünde in het grotere geheel van het Duitse militair-industriele complex. Die tijdelijke tentoonstelling was nog leerzamer.

Het gelijknamige schiereiland is nu grotendeels als natuurgebied bestemd (met archeologische bescherming) en op zich aardig om doorheen te fietsen.

Test- en ontwikkelingscentrum voor Nazi-wapens, nu museum Er werd in Duitsland al voor de opkomst van Hitler geëxperimenteerd met raketten. Toen de oorlog naderde, vond men de bestaande oefenterreinen  te klein en te dicht bij bewoond gebied liggen, en koos de leger- leiding het puntje van het schiereiland Peenemünde tot test- en ont- wikkelcentrum voor nieuwe wapens. De werkzaamheden begonnen in de zomer van 1936 en na een paar jaar was er een omvangrijke infra- structuur gerealiseerd. Van het oude vissersdorp bleef bijna niets meer over. Dit massale bouwproject kon alleen zo snel gerealiseerd worden door massale inzet van dwangarbeid door krijgsgevangenen en concentratiekamp-slachtoffers. De latere Bundespräsident Heinrich Lübke was een van de slavendrijvers.

Peenemünde im Frühling 1941, Leeb, Todt, Lübke (Mitte/Hinten), Walter Dornberger

Er is een goede Wikipedia-pagina over: https://de.wikipedia.org/wiki/... .

Er is aan verschillende projecten gewerkt, maar Peenemünde is vooral bekend omdat er de V1 (officieel de Fi103) en de V2 (officieel de A4) ontwikkeld zijn. Daarvan staat op het buitenterrein een nagebouwd exemplaar. De hellingbaan is een gaskatapult.

V1 (op de helling) en V2 (rechtopstaand). Het rijtuig is van het OV-systeem in het gebied.

De V1 was een onbemand vliegtuig met een straalmotor, die op kerosine werkte. De springlading woog 830kg. Zie eventueel https://nl.wikipedia.org/wiki/V1_(wapen) . Vanaf juni 1944 zijn er ca 22000 afgeschoten, waarvan overigens een flink deel zijn doel niet bereikte.

De springlading van de V2 woog 750kg. Het was een echte raket, die volgepompt werd met ongeveer 4 ton ethanol en/of methanol en ongeveer 4 ton vloeibare zuurstof, en daarnaast met hulpchemicalien om de pompen en dergelijke te bedienen. De raket werd bediend met een gyroscoop en een analoge computer, die grafietvanen in de uitlaat kon bewegen. Zie eventueel https://nl.wikipedia.org/wiki/V2_(raket) . Er zijn er vanaf september 1944 ruim 3000 afgeschoten.

Beide wapensystemen waren tamelijk onnauwkeurig en dus niet militair bruikbaar. Ze konden slechts tegen uitgestrekte burgerdoelen als grote steden ingezet worden. Het “nut”, vooral van de V2, was voornamelijk psychologisch. De klap kwam uit het niets en je kon er niets tegen doen.

De elektriciteitscentrale en de zuurstofproductie Om een V2 af te schieten, moest er 4 ton vloeibare zuurstof geproduceerd worden. Daartoe werd een procedé van de firma Linde gebruikt (nu nog steeds actief met productie en distributie van samengeperste gassen). Linde had dat procedé eigenlijk ontwikkeld voor ijsmachines. Atmosferische lucht wordt sterk samengeperst en daarna gecontroleerd losgelaten waardoor de temperatuur zo sterk daalt dat de lucht vloeibaar wordt en de zuurstof kan worden afgescheiden. Dat vraagt om flink wat energie. Op volle sterkte was 22MW stroom nodig. Daartoe werd een elektriciteitscentrale gebouwd, die er tot 1990 stroom geleverd heeft aan het netwerk van de DDR.

De elektriciteitscentrale buiten en binnen

Ik laat het aan iedereen persoonlijk of men deze architectuur uit de nazi-tijd mooi vindt, maar de ruimte is imposant. En daarin stond eigenlijk maar een klein elektrisch vermogen opgesteld, zo’n 30MW. De kippenmestverbrander BMC op de Moerdijk, om maar eens wat te noemen, haalt meer.

Van de zuurstoffabriek is niet veel meer over. In de oude centrale kan men vrijelijk rondlopen. Dat is een tentoonstellingsruimte geworden en er vinden educatieve en kunstzinnige initiatieven plaats.

De aardappelcrisis Eén V2 vroeg aanvankelijk om 4 ton ethanol en dat vroeg om 40ton aard- appelen, een proces in essentie niet anders dan de productie van aard- appeljenever. Later kon er afval-methanol bijgemengd worden uit een chemische fabriek van IG Farben, die draaide op dwangarbeid vanuit Auschwitz. Dan nog kwam men niet boven de 5000 raketten per jaar uit, welk feit echter niet hardop vermeld mocht worden wegens nadeel voor de eigen positie. Een schoolvoorbeeld van de hoofdwet van de biomassa: je kunt er wel wat mee, maar zeker niet alles.

De academische wereld en de wiskunde De Duitsers hadden hun eigen versie van het (later zo genoemde) militair-industriele complex, waarbij de tijdelijke expositie vooral aandacht schonk aan de inzet van de technische Hochschule Darmstadt, die 92 mensen op Peenemünde had rondlopen. Vooral de wiskunde kreeg de aandacht in de tijdelijke expositie (Institut für angewandte Mathematik).

Bijvoorbeeld: een van de Darmstadt-mensen was Helmut Hölzer, die de analoge computer ontwierp die in de V2 zat als besturingssysteem (het Mischgerät), en later een analoog computer bouwde om de baan van de raketten te berekenen en te simuleren. Zie https://en.wikipedia.org/wiki/... . De analoog computer figureerde in de expositie. OP het einde van de oorlog reed Hölzer op zijn motor terug naar Peenemünde om zijn afstudeerscriptie op te halen, waarna hij zich met scriptie en al overgaf aan de Amerikanen. Hij ontsliep op hoge leeftijd in Huntsville, Alabama.

Hölzers Mischgerät. Het was de besturingseenheid van de V2.

Ook aandacht in de expositie voor rekenlinealen. Dat was voor techneuten tot de jaren ’80 een symbool, vergelijkbaar met de stethoscoop van artsen. Ik heb er ook nog mee gerekend – niks mis met rekenlinealen. Zie https://en.wikipedia.org/wiki/Slide_rule. Het modernste type is het “Nestler Darmstadt-type” en dat kwam in de Peenemünde-tentoonstelling aan de orde. Er hebben altijd gespecialiseerde versies van de rekenlineaal bestaan. In Peenemünde lag er een waar uitsluitend V2-grootheden opstonden. Als je op YouTube Nestler-Darmstadt intypt, vind je een demonstratie. Op het eind van de oorlog stak Wernher von Braun zijn twee Nestlers bij zich en gaf zich eveneens over aan de Amerikanen, waar hij later leider van het ruimtevaartprogramma van de VS werd. Het verhaal wil dat hij zijn Nestlers nog bij het Apolloprogramma gebruikt heeft. De transitie was niet helemaal simpel, want Von Braun was Sturmbannführer bij de SS en mocht eigenlijk daarom de VS niet in. Dit gegeven werd dan ook niet aan de grote klok gehangen en hij is nooit met zijn oorlogsmisdaden lastig gevallen. Voor een biografie van Von Braun zie https://nl.wikipedia.org/wiki/... .

Overigens hebben Duitsers er veel werk van gemaakt om hun verleden onder ogen te zien. Dat geldt ook voor Darmstadt. De betrokkenheid bij het nazi-regime wordt keurig op hun eigen site weergegeven, zie www.tu-darmstadt.de/universita... .

De V2 als start van alle naoorlogse bewapeningsprogramma’s De geallieerden pakten na de oorlog wie en wat ze ook maar te pakken konden krijgen van het Duitse bewapeningsprogramma’s. Alle raketprogramma’s (VS, Frankrijk, Sowjet-Unie, Engeland) begonnen er dan ook mee dat men de V2 ging begrijpen en nabouwen, waar mogelijk met medewerking van de vroegere constructeurs als Von Braun. De vroegere gruwelijkheid vervaagde en het vroegere wapen werd een symbool voor de toekomst. En een icoon: de maanraket van Kuifje lijkt verdacht veel op een uitvergrote V2.

De maanraket van Kuifje.

Het goede tussen het slechte Het is de eeuwige discussie: technische vooruitgang is niet in zichzelf goed of slecht, maar wordt goed of slecht in het maatschappelijk gebruik.

Vast staat dat het Duitse raketprogramma in zijn doel en in de gebruikte middelen gruwelijk menselijk leed veroorzaakt heeft. Peenemünde en nog meer zijn opvolger, de ondergrondse fabriek Mittelbau-Dora in de Harz (nabij Büchenwald), moet minstens 20.000 dwangarbeiders het leven gekost hebben.

Maar is de raket op zich slecht? Nog steeds zijn het dragers van wapens van massavernietiging, maar er worden ook heel veel raketten voor zeer zinvolle doelen gebruikt.

De kolencentrale in Peenemünde had een ver ontwikkeld systeem van rookgasreiniging. Niet omdat de nazi’s iets met milieu hadden, maar omdat je dan de centrale niet zo snel zag vanuit ene verkenningsvliegtuig.

In Peenemünde ligt een mooi openbaar vervoer-systeem om de niet-dwangarbeiders van hun verderop gelegen huis naar hun werk te brengen. Het lijkt op de Berlijnse S-bahn.

bron:bjmgerard.nl

Bron: toptienbezienswaardigeheden.nl

Top 10 bezienswaardigheden van Potsdam

Slot Sanssouci
Vanuit het centrum van Potsdam wandel je in een klein half uurtje via het park naar slot Sanssouci. Eenmaal aangekomen bij het paleis wordt je overdonderd door de schoonheid van het fontein en het terras met daarvoor een aantal trappen. Door velen wordt Schloss Sanssouci het ‘Versailles van Pruisen’ genoemd. Naast de trappen vind je etages met allemaal druiventrossen. De wijn zal hier rijkelijk gevloeid hebben. En dat klopt ook. Slot Sanssouci werd omstreeks de achttiende eeuw gebouwd in opdracht van Frederik de Grote. Na enige onenigheid over het ontwerp, kreeg uiteindelijk de Nederlandse architect Jan Bouman de opdracht tot het bouwen van een zomerresidentie. In de negentiende eeuw werd het paleis uitgebreid als lustoord onder leiding van Fredrik Willem IV van Pruisen. Zijn voorliefde voor natuur, wijn, muziek en filosofie is op verschillende plekken in het paleis zichtbaar. Met name de decoraties en afbeeldingen laten weinig tot de verbeelding over.
www.spsg.de/schloesser-gaerten/objekt/schloss-sanssouci  Holländisches Viertel
In het historische centrum van Potsdam is een duidelijke verwijzing naar de Nederlandse architectuur te vinden. Het Holländisches Viertel is een stratenblok met typische Hollandse woningen. De kenmerkende rode baksteen en puntgevels roepen direct herkenning op. Het ontwerp is afkomstig van Jan Bouwman, een Amsterdamse architect die ook betrokken was bij de bouw van Schloss Sanssouci en het oude Raadshuis van Potsdam. Het Holländisches Viertel werd tussen 1733 en 1742 gebouwd in opdracht van Frederik Willem I en later Frederik II. In de panden zitten nu leuke speciaalzaken, horeca en andere zelfstandige ondernemers. Ook is er aan de Mittelstrasse 8 een museum te vinden met daarin de maquette van het Holländisches Viertel en de geschiedenis achter deze Nederlandse wijk.
www.jan-bouman-haus.de  Slot Charlottenhof
In het park van Schloss Sanssouci zijn meerdere paleizen gelegen. Zo ook het neoclassicistische Slot Charlottenhof. Dit paleis werd in de negentiende eeuw geschonken aan de jonge kroonprins die we later kennen als Frederik Willem IV. Het ontwerp, naar een idee van een Romeinse villa, is afkomstig van Karl Friedrich Schinkel en Ludwig Persius. Elke ruimte is ingericht naar een eigen thema, materiaal en kleur. Slot Charlottenhof is toegankelijk voor het publiek.  Babelsbergpark
Het ruim honderdveertien hectare tellende Babelsbergpark ligt in het noordoosten van Postdam. In de negentiende eeuw gaf Frederik Willem I de opdracht aan landschapsarchitect Peter Joseph Lenné om een park aan te leggen. Ook werd hier later Schloss Babelsberg gebouwd. Het Babelsbergpark is uitermate geschikt voor het maken van mooie wandelingen langs het monumentale bouwwerken als het stoommachinehuis, de Gerichtslaube uit 1871, de Flatowturm en het tuinhuis Het Kleine Slot. Sinds 1990 staat het Babelsbergpark geregistreerd als Unesco’s cultureel werelderfgoed.
www.spsg.de/schloesser-gaerten/objekt/park-babelsberg/  Friedenskirche
De lutherse Friedenskirche bevindt zich in het park van Sanssouci. Het is tevens het de laatste rustplaats van Frederik Willem IV en diens vrouw Elisabeth Ludovika. Het ontwerp is afkomstig van Ludwig Persius, een Pruisische architect. Na diens overlijden in 1845, werd dit overgenomen door Friedrich August Stüler. In de redelijk sobere Friedenskirche zijn religieuze kunstwerken te bewonderen en dertiende eeuwse mozaïek. In de binnentuin staat een standbeeld van Christus.
www.steden.net/duitsland/potsdam/friedenskirche    Belvédère op de Pfingstberg
Het indrukwekkende kasteel Belvédère op de Pfingstberg is van een behoorlijke afmeting. Het werd rond 1847 deels gebouwd en vervolgens dertien jaar later afgemaakt. Voor het ontwerp werd eveneens de hulp ingeschakeld van Ludwig Persius, Friedrich August Stüler en Ludwig Ferdinand Hesse. Het paleis werd in opdracht van Frederik Willem Iv op deze locatie gebouwd om het fenomenale uitzicht. Tijdens de Tweede Wereldoorlog was het verboden om Belvédère op de Pfingstberg te bezoeken, omdat je vanaf hier in de richting van West-Berlijn kon kijken.
www.pfingstberg.de  Brandenburger Tor
Dé stadspoort van Potsdam is de Brandenburger Tor aan de Luisenplatz. Al in 1770 werd de poort gebouwd onder toezicht van de architecten Carl von Gontard en Georg Unger. Hij mag dan ook zeker niet vergeleken worden met de Brandenburger Tor uit Berlijn, aangezien deze pas in 1788 werd gebouwd. In het ontwerp van de Brandenburger Tor van Potsdam zijn duidelijk Romeinse invloeden te herkennen. Een ander bijzonder detail zijn de verschillende voor- en achterzijde. De grote toegang was alleen bestemd voor paard en wagens. De kleine toegangen aan de zijkant was bestemd voor voetgangers.
www.steden.net/duitsland/potsdam/brandenburger-tor  Neues Paleis
Het is verstandig om voldoende tijd uit te trekken voor een bezoek aan het Neues Paleis van Potsdam. Het Neues Paleis ligt op ongeveer een half uur wandelen van Schloss Sanssouci vandaan. De wandeling is prima te volgen via het slotpark. Rond 1763 werd het startsein gegeven tot het bouwen van het Neues Paleis. Oorspronkelijk had Frederik II het niet als een koninklijk paleis laten ontwerpen, maar als feestgelegenheid en gastenverblijf. Maar Wilhelm II dacht hier omstreeks 1888 anders over. Hij maakte van het paleis tot één van zijn verblijven. Het Neues Paleis heeft een eigen theater, met goud gedecoreerde plafonds, prachtige galeries, luxueuze koninklijke appartementen en telt maar liefst vier balzalen.   Orangeriepaleis
Als onderdeel van de paleizen was er ook een Orangeriepaleis in park Sanssouci. Dit laatst gebouwde paleis aan de noordzijde was er vooral om gasten te herbergen. Het Italiaanse uitziende ontwerp is afkomstig van Friedrich August Stüler en Ludwig Ferndinand Hesse. Tijdens de wintermaanden werden er ook ruimtes en kassen gebruikt om potplanten en andere kwetsbaarheden van paleis Sanssouci te herbergen. In de Raffael Hall zijn uitzonderlijke mooie kopieën van werken te zien van de Italiaanse kunstenaar Rafaël.  KGB gevangenis 
Tijdens de koude oorlog was de KGB gevangenis een hel op aarde. Iedereen die verdacht werd van spionage werd hier aan de Leistikowstrasse 1 in opdracht van Stalin op de meest lugubere wijze gemarteld en getiranniseerd. In de cellen zijn verschillende teksten van gevangenen te zien en te lezen. Tijdens een rondleiding in deze voormalige gevangenis worden allerlei details uit deze veelbewogen geschiedenis verteld. De muren ademen nog altijd de stinkende geur van angst en wanhoop uit. Uiteindelijk wordt er via een permanente expositie duidelijk gemaakt dat een herhaling van de communistische dictatuur nooit een herhaling mag hebben.
www.gedenkstaette-leistikowstrasse.de

BAUTZEN, ligging van het bovenste stadsdeel op een granieten plateau boven de rivier de Spree, een stad vol torens, waarvan één 1,45 meter uit de loodlijn staat! 

 De "Reichenturm" staat 1,45 meter uit zijn loodlijn. Het grootste deel van het jaar is de toren te bezoeken en vanaf de top heeft u een panoramisch uitzicht over de duizend jaar oude stad. Het stadshart werd na afloop van de Dertigjarige Oorlog in de 17" eeuw herbouwd in Barokstijl. Bautzen heeft vele schitterende herenhuizen en een sierlijk gemeentehuis. De magnifieke Dom St. Peter bepaalt mede het stadsbeeld en er wordt rijke verzameling relikwieën tentoongesteld.  

Ligging ▲ Wat Bautzen zo bijzonder maakt, is de ligging van het bovenste stadsdeel op een granieten plateau boven de rivier de Spree.   De aanblik over de stad is het mooiste vanaf de Friedensbrug. Dan wordt het u meteen duidelijk waarom Bautzen vaak het "Saksisch Nürnberg" wordt genoemd.  De middeleeuwse skyline van de stad met zijn imposante burgwallen, wordt geaccentueerd door maar liefst 23 torens. De meest indrukwekkende is de "Alte Wasserkunst" . Deze toren heeft een vernuftig systeem om water op te pompen naar het bovenste stadsdeel. In één van de andere torens zit nu een jeugdherberg. 

Kasteel Ortenburg ▲ Vanaf hier heeft u een mooi uitzicht op het lager gelegen stadsdeel langs de rivier. In het kasteel is het "Sorbische Museum" gehuisvest, waarin u van alles te weten komt over de eeuwenoude Sorbische cultuur, inclusief hun klederdracht. Een terechte locatie voor dit museum, want "Budysin", zoals Bautzen in hun taal heet, staat ook bekend als de Sorbische hoofdstad.  

In Bautzen zetelt de "Domowina" (dit betekent "huis"),  ▲ een overkoepelende organisatie op het gebied van de Sorbische cultuur. Zij brengt geregeld boeken en drukwerken uit in het Sorbisch. Nadere informatie is verkrijgbaar in het Sorbische Haus. Cultureel vermaak wordt geboden in het Duits-Sorbische theater, het enige tweetalige theater van Duitsland. Een goed adres om de Sorbische keuken te ervaren is restaurant Wjelbik.  Tijdens de vele festivals in het jaar, want daar zijn de Sorben grote liefhebbers van, is het nog leuker om een bezoek te brengen. Maar eigenlijk verveelt een bezoek aan Bautzen nooit. De oude stad biedt 's avonds een scala aan gezellige "kneipen" en uitgaansgelegenheden. Het nachtleven is, evenals de Bautzen mosterd, behoorlijk pittig.  

Tip ▲ Kleinwelka Dinosauruspark  Lang voordat de film "Jurrasic Park" het thema beroemd maakte, konden bezoekers van het "Saurierpark" al kennismaken met prehistorische dieren. Hier staan ruim honderd replica's opgesteld op ware grootte.  Ernaast ligt het grootste doolhof van Duitsland. Een echte uitdaging om niet te verdwalen. Beide parken zijn voorbeelden van de vele attracties in de Oberlausitz.  

Bezienswaardigheden:  ▲ * Dom St. Peter: oecumenische kathedraal sinds 1524, altaars, orgel  * Stadhuis: 1729-1732, Barok met opvallende toren  * 

Domstift: 1503, Barok, voormalige bisschopszetel, collectie kerkschatten * 

Alte Wasserkunst: 1558, toren met pomphuis, industrieel monument * 

Gerberbastei: 1503, ronde verdedigingstoren, jeugdherberg sinds 1922 * 

Ortenburg: burcht, voormalige zetel van regiobestuur, Sorbisch museum * 

Begraafplaats St. Nicolai: kerkruïne, graven van Sorbische geestelijken * 

Reichenturm: scheve toren met uitzichtbalustrade  * Stadsmuseum: regionale geschiedenis en kunst  * Bautzen gedenkteken: voormalige "Stasi"-gevangenis uit DDR-tijd  

Culinaire tip  ▲ * Bautzen mosterd - populaire traditioneel gemaakte mosterd met een unieke smaak, ook te koop in de Bautz'ner Mosterd Shop  

Tourist-Information Bautzen ▲ Budysin Hauptmarkt 1  - 02625 Bautzen  -  touritinfo@bautzen.de  -  www.bautzen.de 

Bron: Michael_Sander

Auteursrechten: Creative Commons 3.0

Bayreuth is een kreisfreie Stadt in de Duitse deelstaat Beieren. De stad telt 73.065 inwoners en herbergt het Neue Schloss, de Staatsgalerie met tientallen stijlkamers en een collectie Nederlandse schilderijen uit de 17e en 18e eeuw. Aangrenzend aan de paleistuin bevindt zich de Villa Wahnfried, ooit bewoond door Richard Wagner. Buiten het centrum bevinden zich de Eremitage , de Friedrich-Alexander-Universität Erlangen-Nürnberg en de Ökologisch-Botanischer Garten. Bayreuth beschikt over veel musea: onder andere gewijd aan Franz Liszt, Richard Wagner, de typemachine en porselein. De stad is bekend vanwege de Bayreuther Festspiele die elk jaar in de zomer plaatsvinden. Uit de hele wereld komen liefhebbers van de opera's van Richard Wagner om de voorstellingen bij te wonen.

bron: route you.nl

Augsburg is een grote universiteitsstad van bijna 300.000 inwoners in het zuidwesten van Duitsland. De stad is hoofdstad van de regio Zwaben in het bondsland Beieren. De naam gaat terug op die van een Romeinse provinciehoofdstad Augusta Vindelicorum, gesticht in het jaar 15 v.Chr. in naam van keizer Augustus en is daarmee een van de oudste steden van Duitsland. Augsburg ligt aan de rivieren de Lech, de Wertach en de Singold, boevendien maakt de stad onderdeel uit van de Romantische Strasse. 

Samen met Trier was Augsburg een van de grootste Romeinse vestigingsplaatsen ten noorden van de Alpen. Rond het legerkamp dat net voor het begin van de jaartelling werd opgericht, ontstond in de eerste eeuw de nederzetting Augusta Vindelicorum dat in 121 het Romeinse stadsrecht verwierf. Ondanks aanvallen van de Allamannen na de ineenstorting van het Romeinse rijk, bleef Augsburg onafgebroken voortbestaan. Augsburg werd al aan het eind van de Romeinse tijd bisschopszetel. In de tijd van Karel de Grote kreeg Augsburg te maken met de strijd tussen Beieren en Franken. Tegen het einde van de vroege middeleeuwen nam het belang van Augsburg weer toe. In 1156 verleende keizer Frederik Barbarossa Augsburg opnieuw het stadsrecht en in 1276 werd de stad een vrije Rijksstad. Door zijn politieke structuur werd Augsburg een stad die hoofdzakelijk door patriciërs werd bestuurd. Ook de gilden gingen een steeds belangrijkere rol spelen in het bestuur en in 1540 werd de beurs van Augsburg gesticht. Mede door zijn strategische ligging aan oude handelswegen, ontwikkelde Augsburg zich tot een belangrijke handelsstad. Al heel vroeg na de uitvinding van de boekdrukkunst speelde Augsburg een belangrijke rol hierin met de drukker Günther Zainer die in 1468 een belangrijk werk drukte. Al vroeg in de reformatie werd Augsburg betrokken en het grootste deel van de bevolking bekeerde zich tot het Lutherse geloof. Tussen 1524 en 1573 bezat Augsburg een grote Wederdopergemeente totdat die door de strenge vervolgingen uit elkaar viel. In 1534 besloot de raad dat alleen zij mocht bepalen wie in Augsburg mocht prediken, hiermee werd ook de katholieke godsdienst strikt beperkt tot slechts enkele kerken. Midden in de Dertigjarige Oorlog (1618-1648) in 1632 werd Augsburg door de Zweedse troepen ingenomen. In de achttiende eeuw beleefde de instrumentenmakerskunst een nieuwe bloei. In 1794 beleefde Augsburg een opstand van de wevers als gevolg van de opkomst van de textielindustrie die het wevervak bedreigde. In 1805 verloor Augsburg zijn Rijksvrijheid en verviel aan het koninkrijk Beieren. De textielindustrie betekende echter opnieuw samen met de machinenindustrie een bloei voor Augsburg in de negentiende eeuw. Rudolf Diesel ontwikkelde in 1892 in Augsburg de dieselmotor. Augsburg kreeg het tijdens de Tweede Wereldoorlog zwaar te verduren met luchtaanvallen, want het was tenslotte een belangrijke handels- en industriestad met onder andere de Messerschmittfabrieken binnen de muren. Na de oorlog werd de oude binnenstad grotendeels herbouwd. In 1970 opende uiteindelijk de universiteit van Augsburg haar deuren, als navolger van verschillende hoge scholen.

Augsburg is gedurende de geschiedenis steeds weer een cultureel centrum geweest. Uit de Romeinse tijd is slechts weinig bewaard gebleven. Uit de middeleeuwen stammen nog vooral geestelijke gebouwen zoals de Dom Mariä Heimsuchung en de St. Ulrich en Afrabasiliek. De profetenramen in de Dom die rond 1140 zijn ontstaan zijn de enige nog bewaard gebleven voorbeelden van Romaanse glasschilderkunst ter wereld. Ook de bronzen deuren van de Dom uit het jaar 1065 zijn heel bijzonder. Ook uit de middeleeuwen stammen de vestingwerken en stadsmuur waarvan nog beduidende delen over zijn, zoals de Fünfgratturm en de Wertachbrucker poort. Het absolute hoogtepunt beleefde Augsburg in de renaissance toen kunsternaars als Hans Holbein en Hans Burgkmair hier werkten. Uit deze periode stamt ook het schitterende stadhuis dat doorgaat voor het belangrijkste seculiere bouwwerk in renaissancestijl ten noorden van de Alpen. De Prachtbrunnen, drie magnifieke fonteinen, zijn ook in deze tijd gebouwd. De Fuggerei is het oudste nog in gebruik zijnde socialewoningbouwcomplex ter wereld dat ook in de renaissance tot stand is gekomen. Ook uit de rococotijd zijn er in Augsburg prachtige monumenten te vinden, zoals de bisschoppelijke residentie en het Schaezlerpalais. Uit de industriële revolutie stammen de fabriekscomplexen van de Schülesche Kattunfabrik, het Glaspalast en het Fabrikschloss. Tegenwoordig zijn ze meestal in gebruyik als museum of galerieën. De Jugendstil is in Augsburg vertegenwoordigd in de synagoge het Kurhaus in Göggingen, de Herz-Jesu-Kirche in Pfersee en het oude stadsbad.

Augsburg telt vele musea waarvan we hieronder een selectie noemen:

• Het Maximilianmuseum geeft een mooi beeld van de stadsgeschiedenis en daarnaast zijn er verzamelingen sculptuur en de edelsmeedkunst, waarvoor Augsburg ook beroemd is.
• Het Jüdischen Kulturmuseum toont de geschiedenis van de Joden in Augsburg en Zwaben.
• Het Schwäbische Handwerkermuseum toont historische werkplaatsen en over het algemeen verdwenen ambachten.
• Het Römischen Museum heeft archeologische vondsten.
• Het Schaezlerpalais is vooral een toonbeeld van de rococobouwstijl, maar bezit bovendien vier belangrijke kunstverzamelingen met werken van onder andere Albrecht Dürer.
• Moderne kunst is vooral in het Glaspalast te bewonderen.
• De sportwereld is in Augsburg in het Eishockeymuseum vertegenwoordigd.
• Het Museum Lutherstiege Augsburg toont voorwerpen uit de tijd van Martin Luther.
• De geboortehuizen van respectievelijk Bertolt Brecht en Leopold Mozart herbergen tentoonstellingen over deze belangrijke historische persoonlijkheden.

Naast deze grotere musea beschikt Augsburg over een hele reeks aan kleinere musea. Uiteraard is het ook uitgebreid mogelijk om in Augsburg te genieten van de rust van schitterende parken, waaronder een botanische tuin en verschillende hoftuinen.

Onder de talrijke beroemde personen die in Augsburg geboren zijn en/of gewoond en gewerkt hebben, zijn ook de volgenden die in Nederland algemene bekendheid genieten: de schilder Hans Holbein de Jongere, Leopold Mozart, componist en de vader van Wolfgang Amadeus, Rudolf Diesel, de uitvinder van de dieselmotor, Bertolt Brecht, de belangrijkste theatermaker van voor de oorlog en later de DDR.

bron: romantischestrasse.nl

De stad wordt bloemenstad genoemd vanwege zijn idyllische ligging in het gebied van de rivieren Donau en Lech. Vlakbij Rain stroomt de Lech in de Donau. Rain bestaat uit een aantal kleinere en grotere kernen. De stad maakt sinds 2009 deel uit van de Romantische Strasse.

Rain wordt voor het eerst genoemd in een oorkonde uit 1257 van het klooster Niederschönenfeld. Hierin wordt Rain als hertogelijke stad bestempeld. Waarschijnlijk is de stad uit economische en strategische motieven gesticht door de hertog van Beieren. Rain inde de hertogelijke tol aan de brug over de Lech. De verschillende soorten tol die de stad mocht heffen, bracht Rain welvaart. De tolrechten gingen echter verloren in 1505 tijdens de Landshuter Successieoorlog. Tijdens deze oorlog werd Rain wel grensstad op een drielandenpunt. Tijdens de Dertigjarige Oorlog (1618-1648) werd er op 14 en 15 april 1632 slag geleverd bij Rain. Graaf van Tilly van het Beierse leger probeerde vergeefs koning Gustav II van Zweden tegen te houden.

bron: romantische Strasse.nl

De gemeente ligt aan de mondingen in de Donau van de Kessel en de Wörnitz uit het noorden stromend en de Zusam en de Schmutter vanuit het zuiden. De gemeente bestaat naast de stad Donauwörth zelf uit negen kernen, variërend van dorpen tot gehuchten. De oude binnenstad van Donauwörth ligt ingeklemd tussen de Wörnitz en de Schellenberg. 

Al rond het jaar 500 was er sprake van een eerste nederzetting in het huidige stadsdeel Ried. In 955 werd de eerste brug over de Donau gebouwd tijdens de voorbereidingen op de slag op het Lechfeld. In het jaar 1049 werd het klooster van het Heilige Kruis in de toenmalige burcht Mangoldstein ondergebracht, door paus Leo IX ingewijd. In 1193 kreeg Donauwörth stadsrechten en van 1178 tot 1266 werd de stad een Rijksleen van het geslacht Hohenstaufen. Vervolgens werd hij aan het hertogdom Beieren verpand. In 1301 werd Donauwörth Rijksstad en in 1488 trad de stad toe tot de Zwabische bond. Het stadsbestuur van Donauwörth ondersteunde de reformatie en werd officieel Luthers in 1577. In 1632, midden in de Dertigjarige Oorlog (1618-1648) werd Donauwörth door de Zweedse koning Gustav II bezet. De slag bij de Schellenberg van 2 juli 1704 betekende voor het keurvorstendom Beieren het begin van een geallieerde overrompeling. Hierdoor verloor Donauwörth niet alleen zijn zelfstandigheid, maar ook de helft van zijn inwoners. Pas in de negentiende eeuw kwam de stad weer op zijn voormalige sterkte terug. Donauwörth beleefde kort voor het einde van de Tweede Wereldoorlog twee luchtaanvallen, waarbij de omgeving van het station en het stdascentrum zo goed als met de grond gelijk werden gemaakt. In 1946 begon de wederopbouw van de historische Reichstrasse.

De stad heeft een prachtig historisch centrum. Tussen het raadhuis en het Fuggerhaus verloopt de Reichsstrasse met zijn indrukwekkende patriciërshuizen. Het is een van de mooiste straten van Zuid-Duitsland. Donauwörth heeft meerdere bijzondere gebouwen. 

• Het Liebfrauenmünster is een gotische hallenkerk van baksteen, bestaande uit drie schepen. De kerk staat op het hoogste punt van de Reichsstrasse en is gebouwd tussen 1444 en 1467. De oorspronkelijk gotische spits van de toren werd twee maal door de bliksem getroffen en sinds de laatste keer in 1732 is die vervangen door een eenvoudige spits. De kerk bezit een aantal opmerkelijke kunstvoorwerpen, zoals een Christusfiguur uit 1513 boven het altaar en een piëta uit 1508. Het oudste kunstwerk is echter een stenen madonna uit ongeveer 1425.
• Het Deutschordenshaus is een van de oudste plaatsen waar de Duitse Ridderorde samenkwam. De orde is in 1197 gesticht en deze kreeg al in 1214 de kapel bij de oude Donaubrug. Het gebouw in zijn huidige staat stamt uit 1774. Tegenwoordig is er de Städtische Kunstgalerie gevestigd.
• Het stadhuis is in 1236 gebouwd en werd in 1308 met materiaal van de afgebroken burcht Mangoldstein vergroot. Het gebouw heeft veel van branden te lijden gehad en in de zestiende eeuw kreeg het een derde verdieping. Het mansardedak stamt uit de achttiende eeuw. In de jaren tachtig is het gebouw grondig gerenoveerd en in 1986 is het klokkenspel aan de zijgevel aangebracht ter gelegenheid van het 750-jarig bestaan.
• Hert klooster van het Heilige Kruis is een schoolvoorbeeld van de laat-barok. In de kerk wordt een splinter van het kruis van Christus bewaard.
• In Parkstadt staat de katholieke kerk Christi Himmelfahrt.
• De Reichsstrasse vormt de kern van de stad Donauwörth. In het Heilige Roomse Rijk maakte deze straat deel uit van de Rijksweg tussen Neurenberg en Augsburg. Tegenwoordig maakt hij deel uit van de Romantische Strasse. In april 1945 werden grote delen van de Reichsstrasse verwoest, maar de wederopbouw naar de oude voorbeelden startte al in 1946.
• Het Tanzhaus werd rond 1400 gebouwd en het deed dienst als handels- en danshuis voor de burgerij. Vanaf 1570 werd het als graanopslagplaats gebruikt. In 1872 werd het huis geheel gerenoveerd en bij een luchtaanval in 1945 werd het tot op de fundamenten verwoest. Tegenwoordig is er een theaterzaal en een restaurant gevestigd. Op de vierde verdieping bevindt zich het archeologisch museum.
• De Rieder Tor is de enige van de vier bewaard gebleven grote stadspoorten. Het gebouw stamt uit 1811 en werd in de oorlog zwaar beschadigd. Tegenwoordig herbergt het het museum Haus der Stadtgeschichte.
• De Öchsentörl is een kleinere stadspoort in het noordoosten van de oude stad.
• Het Fuggerhaus met zijn markante gevel vormt het westelijke eindpunt van de Reichsstrasse. Het is in 1539 in Renaissancestijl gebouwd.
• Op de Calvarieberg is een kruisweg.
• Ten slotte is ook de ruïne van de Burg zu Wörth een bezoekje waard. bron: romantischestrasse.nl

bron: romantischestrasse.nl

Harburg ligt in een zogenoemde “Ries”, een inslagkrater van zo’n vijftien miljoen jaar oud. De gemeente Harburg bestaat behalve de oorspronkelijke stad uit een groot aantal dorpen en gehuchten. Harburg ligt aan de Romantische Strasse. 

De eerste zekere vermelding van Harburg in een oorkonde is uit 1150. De Harburg is dan een Rijksburcht in het bezit van het Zwabische geslacht Hofenstaufen. In 1251 werd de plaats door Koenraad IV zonder de burcht verpand aan de graaf van Oettingen. Al vroeg kreeg Harburg te maken met de reformatie, namelijk al in 1524, het jaar waarin Paul Warbeck de Lutherse hofprediker werd en de slotkerk de eerste protestante kerk in de Ries. Na een kort intermezzo van twee jaar onder katholieke graven, werd Harburg in 1552 definitief protestants. In 1612 werd voor de bewoners in het dal de Barbarakapel opgericht, die later uitgebreid werd tot kerk. Tijdens de Dertigjarige Oorlog (1618-1648) kreeg Harburg het zwaar te verduren in 1632 toen het leger van koning Gustav II van Zweden met zijn leger door de stad trok. In 1634 was de bevolking van Harburg zelfs gehalveerd als gevolg van oorlogshandelingen en de pest. In 1671 vestigden zich vijf Joden in Harburg, wat het begin van de Joodse gemeente in de stad betekende. In 1731 sterft met de vorst Albrecht Ernst II het regerende protestantse lijn van het geslacht van Oettingen-Oettingen uit. In 1774 komt Harburg onder het bewind van de lijn Oettingen-Wallerstein. In 1800 wordt de burcht belegerd door Franse revolutionaire troepen. Doordat de Oostenrijkse bezetting van de burcht capituleerde, bleef het slot ongeschonden. Deze gebeurtenis wordt nog ieder jaar gevierd op een zondag in juni, het Bockfest. In 1806 komt Harburg onder het bestuur van het koninkrijk Beieren. In 1849 krijgt Harburg de status van stad en wordt bovendien aangesloten op het spoorwegnet en in 1863 worden de vijf oude stadspoorten afgebroken. In 1930 wordt de oude stadspomp op de markt afgebroken. In 1946 wordt de in 1945 verwoeste Steinernen Brücke herbouwd en in gebruik genomen, en tussen 1955 en 1957 wordt een tunnel onder de Harburg gebouwd en in 1975 wordt de nieuwe Wörnitzbrücke gebouwd.

Tot de bezienswaardigheden van Harburg behoort ongetwijfeld de burcht Harburg zelf. Deze torent boven de stad uit. Het is een uitgebreid middeleeuws complex uit de elfde en twaalfde eeuw. De toestand van de burcht zoals die in de achttiende eeuw was, is nu grotendeels bewaard gebleven. De oude stadspoorten van Harburg waren bijzonder, al omstreeks 1500 had de stad vijf houten poorten. Een stadsmuur was niet nodig, omdat de huizen aan de rand van de stad gezamenlijk een verdedigbare façade vormden. In het midden van de negentiende eeuw zijn de poorten afgebroken, officieel omdat ze bouwvallig waren, maar feitelijk omdat ze de mensen toen gewoonweg niet meer bevielen. Op de plekken van de oude poorten zijn nu gedenkborden aangebracht. De gemeente Harburg heeft in de verschillende kernen meerdere monumenten die onder de monumentenzorg van het bondsland Beieren staan.

bron: romantischestrasse.nl

De eerste zekere vermelding van Harburg in een oorkonde is uit 1150. De Harburg is dan een Rijksburcht in het bezit van het Zwabische geslacht Hofenstaufen. In 1251 werd de plaats door Koenraad IV zonder de burcht verpand aan de graaf van Oettingen. Al vroeg kreeg Harburg te maken met de reformatie, namelijk al in 1524, het jaar waarin Paul Warbeck de Lutherse hofprediker werd en de slotkerk de eerste protestante kerk in de Ries. Na een kort intermezzo van twee jaar onder katholieke graven, werd Harburg in 1552 definitief protestants. In 1612 werd voor de bewoners in het dal de Barbarakapel opgericht, die later uitgebreid werd tot kerk. Tijdens de Dertigjarige Oorlog (1618-1648) kreeg Harburg het zwaar te verduren in 1632 toen het leger van koning Gustav II van Zweden met zijn leger door de stad trok. In 1634 was de bevolking van Harburg zelfs gehalveerd als gevolg van oorlogshandelingen en de pest. In 1671 vestigden zich vijf Joden in Harburg, wat het begin van de Joodse gemeente in de stad betekende. In 1731 sterft met de vorst Albrecht Ernst II het regerende protestantse lijn van het geslacht van Oettingen-Oettingen uit. In 1774 komt Harburg onder het bewind van de lijn Oettingen-Wallerstein. In 1800 wordt de burcht belegerd door Franse revolutionaire troepen. Doordat de Oostenrijkse bezetting van de burcht capituleerde, bleef het slot ongeschonden. Deze gebeurtenis wordt nog ieder jaar gevierd op een zondag in juni, het Bockfest. In 1806 komt Harburg onder het bestuur van het koninkrijk Beieren. In 1849 krijgt Harburg de status van stad en wordt bovendien aangesloten op het spoorwegnet en in 1863 worden de vijf oude stadspoorten afgebroken. In 1930 wordt de oude stadspomp op de markt afgebroken. In 1946 wordt de in 1945 verwoeste Steinernen Brücke herbouwd en in gebruik genomen, en tussen 1955 en 1957 wordt een tunnel onder de Harburg gebouwd en in 1975 wordt de nieuwe Wörnitzbrücke gebouwd.

Tot de bezienswaardigheden van Harburg behoort ongetwijfeld de burcht Harburg zelf. Deze torent boven de stad uit. Het is een uitgebreid middeleeuws complex uit de elfde en twaalfde eeuw. De toestand van de burcht zoals die in de achttiende eeuw was, is nu grotendeels bewaard gebleven. De oude stadspoorten van Harburg waren bijzonder, al omstreeks 1500 had de stad vijf houten poorten. Een stadsmuur was niet nodig, omdat de huizen aan de rand van de stad gezamenlijk een verdedigbare façade vormden. In het midden van de negentiende eeuw zijn de poorten afgebroken, officieel omdat ze bouwvallig waren, maar feitelijk omdat ze de mensen toen gewoonweg niet meer bevielen. Op de plekken van de oude poorten zijn nu gedenkborden aangebracht. De gemeente Harburg heeft in de verschillende kernen meerdere monumenten die onder de monumentenzorg van het bondsland Beieren staan.

Nördlingen is een mooie stad van net geen 20.000 inwoners in de regio Zwaben in het bondsland Beieren. Nördlingen is een voormalige Rijksstad en is een van de markante middeleeuwse steden aan de Romantische Strasse. De stad ligt in een Ries een inslagkrater die 14,5 miljoen jaar geleden is ontstaan door een meteoriet. Naast de kernstad Nördlingen bestaat de gemeente uit een aantal dorpen in de directe omgeving. 

Vondsten in de Ofnetgrot bewijzen dat het gebeid van de huidige gemeente al in de vroege steentijd werd bewoond. Ook van latere tijdperken zijn er meerdere vondsten gedaan in de gemeente. Zoals de bandkeramische cultuur, urnveldcultuur en de Hallstattcultuur. Ook uit de Keltische tijd zijn er sporen gevonden en er stond een Romeinse villa. Rond het jaar 85 n.Chr. ontstond in het zuiden van de gemeente een Romeins legerkamp met nederzetting die echter met de verovering van de Alamannen verloren ging in 259. Nördlingen wordt in 898 voor het eerst in een oorkonde genoemd. In 1215 kreeg Nördlingen van keizer Frederik II stadsrechten en werd het een Rijksstad. In hetzelfde jaar werd de eerste stadsmuur gebouwd. Nördlingen groeide door zijn strategische ligging op het kruispunt tussen twee hoofdwegen uit tot een belangrijk handelscentrum; al in 1219 wordt de Nördlinger Pfingstmesse vermeld. In 1238 werd een groot deel van de stad verwoest door een brand. Desondanks groeide de stad razendsnel en al een paar decennia later was Nördlingen tot ver buiten zijn stadsmuren uitgedijd. De buitenste stadsmuur uit 1327 bestaat nu nog. Nördlingen is in 1577 definitief formeel overgegaan op de reformatie. Dat heeft overigens niet kunnen voorkomen dat er tussen 1589 en 1598 34 vrouwen en één man als heksen zijn terechtgesteld. Een belangrijk keerpunt in de Dertigjarige Oorlog (1618-1648) was het jaar 1634 waarin Nördlingen belegerd werd met de daarop volgende slag. Wegens hoge schattingen die de stad moest betalen, ontkwamen de burgers aan plundering, maar niettemin heeft de bevolking sterk geleden. Na de oorlog verlegde de handel zich, waardoor Nördlingen aan belang inboette. Voordeel daarvan is wel dat het middeleeuwse karakter van Nördlingen goed bewaard is gebleven. Nördlingen verloor zijn status als Rijksstad in 1803 en kwam onder Beiers bestuur. Vanaf 1849 is Nördlingen aangesloten op het spoorwegnet. Aan het eind van de Tweede Wereldoorlog liep Nördlingen weliswaar schade op, maar de historische binnenstad bleef gespaard.

Nördlingen is ook een groot aantal musea rijk:

• Het Rieskratermuseum geeft een goede tentoonstelling over de geologische ontwikkeling van de omgeving.

• Het Stadmuseum Nördlingen vertelt de geschiedenis van de stad.

• Het Stadtmauermuseum documenteert de geschiedenis van de stadsmuur.

• Het Bayerische Eisenbahnmuseum toont onder andere de oudste stoomlocomotieven van Duitsland.

• Het Museum Augenblick toont optische en akoestische apparaten uit het begin van het mediatijdperk, zoals kijkkasten, panorama’s, toverlantaarns, draaiorgels, pianola’s, speeldozen en grammofoons.

• In de Thiemiggalerie vindt de bezoeker ingelijste reproducties van grote meesters.

Tot de beroemde burgers van Nördlingen behoren de controversiële arts en theoloog Paracelsus en de Duitse schrijver Wilhelm Hauff (1802–1827).

Tot de belangrijke bezienswaardigheden van Nördlingen behoren de volgende bouwwerken en plekken:

• De stadsmuur. De muur uit 1327 is in zijn totaliteit bewaard gebleven. Deze heeft vijf poorten met torens, elf torens en twee bastions. Ook de omgang is bewaard gebleven en kan men bewandelen. De grootste stadspoort is de Berger Tor. De stadsmuur van Nördlingen is een van de best bewaard gebleven stadsmuren in Duitsland.

• De blikvanger van Nördlingen is ongetwijfeld de 90 meter hoge toren van de Sint Joriskerk, gebouwd tussen 1427 en 1505.

• Ook de katholieke Sint Salvatorkerk is een bezoek meer dan waard.

• De neogotische Sint Emmeram bij het kerkhof is gebouwd in 1875, maar op de fundamenten van de eerste kerk uit de negende eeuw.

• De Spitalkirche stamt uit de dertiende eeuw.

• Op de markt werd in de middeleeuwen ieder jaar tien dagen lang een grote Messe gehouden.

• Het Gasthaus zur Sonne aan de markt is in 1350 gebouwd en sinds 1405 als herberg voor de vorst in gebruik.

• Het stadhuis is ook heel oud. Het wordt al genoemd in een koopakte van 1313 toen het als Messegebouw in gebruik was. Toch is het gebouw verrijkt met latere uitbreidingen en aanpassingen.

• De gehele oude binnenstad van Nördlingen staat vol met liefdevol gerenoveerde schitterende huizen uit de middeleeuwen en renaissance.

• Het Schneidtsche Haus uit 1563.

• Het Kaisheimer Haus uit 1278.

• Het Klösterle een voormalig Franciscaner klooster. In 1536 werd het gebouw door de stad gekocht en tot een graanschuur omgebouwd. Het koor verdween en werd vervangen door een trapgevel.

• In het Gerberviertel vindt de bezoeker vele vakwerkhuizen en de Neumühle.

• Het Heilig-Geist-Spital uit 1233 was voorheen een hospitaal voor de arme lieden.

• In het zuiden van de stad ligt het Wintersche Haus, een schittend vakwerkhuis. Verder bevindt zich hier een reeks van representatieve herenhuizen en het Hallgebäude uit 1543.

• Op de Rübenmarkt staat de Kriegerbrunnen, een Jugendstilbouwwerk uit 1902.

• De stadsgracht is tussen de Ochsenzwinger en de Berger Tor omgevormd tot een park met beelden, exotische bomen en een rozentuin.

• De Marienhöhe is een bijzonder bosgebied in het zuidoosten van de stad op de Galgenberg en Stoffelsberg. De oorspronkelijk kale heuvel werd in 1834 met bomen beplant en is sindsien als landschapspark ingericht. De drie bierkelders zijn geliefde uitgaansplekken voor de Nördlingers.

  bron: romantischestrasse.nl
  

Wallerstein is een zogenoemde marktgemeente van bijna 3500 inwoners in de regio Augsburg in het bondsland Beieren. De term ‘markt’ voor dit soort gemeenten werd vroeger in heel het zuiden van Duitsland gebruikt, maar tegenwoordig alleen nog maar in Beieren. Wallerstein ligt in een krater – een zogenoemde Ries – waarin zo’n 14,5 miljoen jaar geleden een meteoriet is ingeslagen. Centraal in de gemeente staat de 65 meter hoge Wallersteiner Burgfelsen. 

De middeleeuwse nederzetting Wallerstein ontstond aan een hoofdweg vanuit Italië naar Frankfurt. De weg werd vooral door handelaren, pelgrims en soldaten gebruikt. De plaats werd oorspronkelijk Steinheim genoemd en wordt voor het eerst in 1238 vermeld in een oorkonde. De burcht bovenop de rots was het middelpunt van het Zwabische vorstenhuis Hohenstaufen in de Ries en was het persoonlijke bezit van keizer Frederik I Barbarossa. Na de ondergang van dit geslacht ging het bezit rond 1250 over in de handen van het huis Oettingen dat in de dertiende en veertiende eeuw zijn grootste macht beleefde. In de vijftiende eeuw bouwden zij de nederzetting aan de voet van de rots uit tot een residentie en werd de plaats voortaan naar de burcht, Wallerstein, genoemd. De verlening van de marktrechten in het jaar 1500 door keizer Maximilian I was van grote economische betekenis. In 1648, het laatste jaar van de Dertigjarige Oorlog, werd de burcht door de Zweden verwoest. De graven van Oettingen-Wallerstein hebben Wallerstein tot bloei gebracht. Door zijn kastelen en herenhuizen, kerken en kapellen behield de plats het typische aanzicht van een landelijke residentie. Het vorstendom Oettingen-Wallerstein beleefde in de achttiende eeuw zijn culturele hoogtepunt., maar verloor in 1806 zijn zelfstandigheid en werd bij het koninkrijk Beieren gevoegd.

Tot de grote bezienswaardigheden van Wallerstein behoort uiteraard het slot Wallerstein zelf. De bouw van het complex begon in 1804 en is tot op de dag van vandaag een prachtige en idyllische plek om te bezoeken. Op de Burgfelsen zelf staat nu geen burcht meer, maar het blijft een mooie plek om naartoe te klimmen, al was het maar voor het weidse uitzicht dat men er geniet. De Pestsäule of Dreifaltigkeitssäule is de blikvanger van Wallerstein. Deze zuil is in 1722-1725 gebeeldhouwd door Johann Georg Bschorer naar het voorbeeld van Boheemse pestzuilen. Het Joodse kerkhof herinnert aan de voormalige Joodse gemeenschap van Wallerstein. Op het kerkhof ligt een doodgeschoten concentratiekampgevangene die waarschijnlijk tijdens een dodenmars in het voorjaar van 1945 is vermoord.

bron: romantischestrasse.nl

De stad is een belangrijke toeristische bestemming omdat het een goed bewaarde middeleeuwse binnenstad heeft.  Meer dan 600 monumenten telt Dinkelsbühl maar meest uniek aan het stadje is dat het nog bijna geheel omsloten is door de oude verdedigingsmuur met bij behorende torens en stadspoorten. De muur heeft ongeveer een lengte van 2,5 kilometer en een hoogte van 5 tot 6 meter.  De Duitse Monumentenzorg beschrijft Dinkelsbühl aan de Romantische Strasse met zijn statige kerken, prachtige handelshuizen en indrukwekkende vakwerkarchitectuur als een van de best bewaard gebleven laatmiddeleeuwse stadskernen van Duitsland. Tot de belangrijkste bezienswaardigheden behoren de munsterkerk St.-Georg, een van de mooiste laatgotische hallenkerken van het hele land. Het historisch museum over oorlog en vrede 'Haus der Geschichte Dinkelsbühl' toont het verleden van de voormalige vrije rijksstad. 's Avonds doet de nachtwacht zijn rondgang door de verlichte historische stadskern. Dinkelsbühl is gelegen aan een natuurlijke voorde in de Wörnitz, het is daarom niet verwonderlijk dat op die plek twee belangrijke handelswegen elkaar al in de oudheid kruisten. In 1130 werd de nederzetting Dinkelsbühl van vestingwerken voorzien. De oude binnenstad van Dinkelsbühl is gegroeid niet gepland. Daardoor heeft de stad bijvoorbeeld geen rechthoekige markt, zoals Rothenburg ob der Tauber. Dinkelsbühl heeft marktstraten die zich in sommige gevallen in een trechtervorm verbreden. In deze straten werd steeds één product of productgroep verhandeld. Al in de veertiende eeuw werd Dinkelsbühl uitgebreid. De bouw van de Sint Joriskerk werd in 1499 voltooid en daarmee ontstond een dominant waarmerk van de culturele bloei van de stad. Sinds 1500 heeft de bouwkundige vorm van Dinkelsbühl zich nauwelijks veranderd. Dinkelsbühl verwierf in het Rooms-Duitse keizerrijk de status van Rijksstad in het jaar 1274. Deze status duurde voort tot 1802 en werd deel van het keurvorstendom Beieren. Twee jaar later kwam hij onder Pruisisch bestuur en weer twee jaar later opnieuw bij nu het koninkrijk Beieren. Dinkelsbühl heeft een aanzienlijk aantal musea. Deze zijn:

• Huis van de Geschiedenis van Dinkelsbühl over oorlog en vrede.
• Museum 3de dimensie in de Stadtmühle.
• De historische grafische werkplaats.
• Het Mies Pilsner Erfgoedmuseum.
• Het Kinderzech’-Zeughaus. Dit museum herinnert aan een oud Dinkelsbühls kinderfeest, het Kinderzeche.
• Tentoonstelling over de heksenvervolgingen. bron: romantischestrasse.nl

Feuchtwangen wordt al in 818 voor het eerst in een oorkonde genoemd als zetel van het Benedictijner klooster Sint Salvator. Door zijn grote weelde aan relikwieën – onder andere een nagel van het kruis van Christus – was Feuchtwangen in de katholieke tijd een belangrijk bedevaartsoord. Naast het klooster was er ook een dorp dat tussen 1150 en 1178 tot stad werd uitgeroepen. Feuchtwangen bestond uit twee bestuurlijk gescheiden gedeelten, een keizerlijk en een kloosterlijk deel. Door zijn gunstige ligging was Feuchtwangen rijk en het werd door de keizer een drietal keren verpand. De laatste keer lukte het niet meer om de stad vrij te kopen en verloor Feuchtwangen zijn “Rijksstatus” in 1376. Al voor 1400 had Feuchtwangen een stadsmuur met drie poorten. Tussen twee grote torens springt een stuk van de muur naar voren, dat wordt de Öttingische Veste genoemd. In Feuchtwangen werden verschillende markten gehouden, waardoor de stad zijn betekenis behield en weer opbloeide in de vijftiende en zestiende eeuw. Door de Boerenoorlog van 1525 kreeg de reformatie een kans en de hele streek werd protestants. Dat betekende ook het einde van het kloosterlijke bestuur. Door een dom misverstand kwam Feuchtwangen op 30 november 1546 op de rand van de afgrond. Tijdens een kerkdienst waarbij de hele bevolking in de kerken verzameld was, werd toegang geëist door de graaf van Büren en even later zelfs de keizer. De burgemeester wilde echter niet de kerkdienst onderbreken om de poort open te maken. Dit escaleerde en de toegang werd geforceerd waarop een plundering van de stad volgde en waarbij veel uniek materiaal verloren is gegaan. De redding van volledige vernietiging kwam net op tijd in de persoon van markgraaf Albrecht die voor de stad pleitte bij de keizer. Ook de Dertigjarige Oorlog (1618-1648) betekende een aanslag op de stad. Het duurde decennia voor Feuchtwangen zich hiervan hersteld had. In de loop van de negentiende eeuw veranderde het aanzicht van de stad aanzienlijk, doordat de stadsmuur werd afgebroken en Feuchtwangen een aansluiting op het spoorwegnetwerk kreeg. In de Tweede Wereldoorlog werd de kernstad zelf gespaard van oorlogshandelingen, maar enkel dorpen die tot de gemeente behoren kregen het zwaar te verduren.

Feuchtwangen heeft een aantal interessante musea:

• Het Fränkisches Museum wordt beschouwd als een van de mooiste en rijkste musea van volkskunst in het zuiden van Duitsland. Het heeft onder andere een omvangrijke verzameling ceramiek.

• Het Sängermuseum is het enige koormuseum van Duitsland. De Handwerkerstuben, gehuisvest in de Romaanse Kruisgang, is een dependance van het Fränkisches Museum. 

• De kleine Galerie im Forstamtsgarten. Hier worden wisselende tentoonstellingen van amateurkunstenaars gehouden. 

• De Schranne herbergt een verzameling van brandweermiddelen uit de historie.

In de historische oude binnenstad zijn de volgende bijzonderheden en monumenten te bezichtigen.

• De markt is beroemd en wordt door de kunsthistoricus Georg Dehio de “feestzaal van het Frankenland” genoemd.

• De ijzeren waterpomp uit 1727 op de markt wordt bekroond door een beeld van Minerva als beschermvrouwe van de handwerkslieden.

• De voormalige Stiftskirche met een Romaanse basis en latere uitbreidingen staat op de plek van de voormalige kloosterkerk van de Benedictijnen.

• De Johanniskirche.

• De Romaanse Kruisgang die tegenwoordig de functie van coulissen voor het openluchttheater vervult. Sommige delen stammen waarschijnlijk uit de tweede helft van de twaalfde eeuw.

• Er zijn nog enkele delen van de vroegere stadsmuur overeind gebleven, meestal op plekken waar huizen tegen de muur zijn aangebouwd.

• De verschillende steegjes en straten van en rond de markt en langs de stadsmuur hebben een idyllische en schilderachtige uitstraling.

• De Obere Tor is de enige van de stadspoorten waarvan nog wat over is. Hoewel hij in de negentiende eeuw tot een Biedermeier poorthuis is omgebouwd.

• De “Kasten” naast de Johanniskirche is een vakwerkhuis uit 1565.

• Op de Taubenbrünnlein is de sage over de stichting van Feuchtwangen door Karel de Grote afgebeeld.

  bron: romantischestrasse.nl

Schillingsfürst wordt voor het eerst genoemd in een oorkonde uit het jaar 1000. In die tijd vormde Schillingsfürst een afbakening voor een wildgebied waar alleen de koning het recht had om te jagen. In 1300 was Schillingsfürst in het bezit van de familie Hohenlohe. Onder de burcht van de familie Hohenlohe ontwikkelde zich uit het dorp Frankenheim het huidige stadje Schillingsfürst. In 1316 werd de burcht verwoest door Lodewijk van Beieren. De burcht werd herbouwd maar opnieuw vernietigd in de Dertigjarige oorlog (1618-1648). In 1757 werden de bezittingen van de Hohenlohes door keizer Franz I tot Rijksvorstendommen verheven, nadat de graven zelf al eerder tot Rijksgraaf waren benoemd. In de tweede helft van de achttiende eeuw breidde de nederzetting Schillingsfürst zich aanzienlijk uit door een bewuste bevolkingspolitiek. In 1792 werd een jagerregiment opgericht dat kiem vormde voor het latere Franse vreemdelingenlegioen. Op 4 november 1959 kreeg Schillingsfürst uiteindelijk stadsrechten.

Tot de bezienswaardigheden van Schillingsfürst behoort het Brunnenhausmuseum met een historische ossentredmolen. Een ander museum is de Ludwig-Dörflergalerie en ten slotte het museum van het Franse vreemdelingenlegioen. Het Schloss Schillingsfürst is een bijzonder bouwwerk uit het begin van de achttiende eeuw. De Hongaars-Oostenrijkse componist Franz Liszt was bevriend met graaf Gustav Adolf en heeft meermaals op het slot gelogeerd. Het hele complex valt onder de monumentenzorg van het bondsland Beieren. Ook de watertoren een bijzonder gebouw in Schillingsfürst. Een andere bezienswaardigheid is de Beierse Jagdfalkenhof, een roofvogeldierentuin.

bron: romantischestrasse.nl

Rothenburg (officieel Rothenburg ob der Tauber) is een grote gemeente van ruim 10.000 inwoners. De gelijknamige kernstad zelf is echter een kleine, goed behouden, middeleeuwse vestingstad. Het wereldberoemde Rothenburg spreekt zeer tot de verbeelding van de toeristen die dan ook in groten getale toestromen.  

Rothenburg ligt in de regio Franken in het bondsland Beieren in Duitsland. De stad is een van de parels langs de Romantische Strasse, de oudste vakantiestraat van Duitsland. Rothenburg bezit vele oude monumenten en is omringd door een stadsmuur waarover men een rondgang om de stad maken kan. Het middeleeuwse karakter is overal herkenbaar. De stad heeft dan ook in vele historische films geschitterd als decor. De huidige gemeente Rothenburg bestaat uit 39 dorpen en gehuchten. Rothenburg ligt aan de rivier de Tauber.

De wortels van Rothenburg liggen in het huidige dorp Detwang. Deze parochie werd in 970 gesticht door een adellijke heer. Uiteindelijk werd ook de burcht Rothenburg gebouwd. De burcht werd waarschijnlijk bij een aardbeving in 1356 verwoest of ten minste beschadigd. Behalve Rothenburg ob der Tauber stichtte de graven van Comburg-Rothenburg zes andere steden met de naam Rothenburg. De laatste graaf van Rothenburg liet de burcht na aan het klooster Comburg. De Joodse gemeente van Rothenburg was een van de oudste van Duitsland. In 1274 werd Rothenburg tot vrije rijksstad uitgeroepen. In 1544 werd in Rothenburg de reformatie ingevoerd waarbij de Sint Jacobs- en de Sint Janskerk protestants werden. In de Dertigjarige Oorlog (1618-1648) werd de stad in 1631 ingenomen na een belegering van twee dagen en nachten. Volgens een legende zou de burgemeester de stad voor verwoesting behouden hebben door in een teug 3,25 liter wijn te drinken. Nadat in 1650 de laatste troepen vertrokken waren, verzonk Rothenburg in een soort slaap van Doornroosje; de ontwikkeling stond praktisch stil. Sinds 1803 valt Rothenburg onder Beiers bestuur. Nadat een aantal romantische schilders de stad bezocht hadden en door haar schoonheid betoverd waren aan het eind van de negentiende eeuw, werd Rothenburg een toeristische trekpleister. In de vooroorlogse tijd van de Weimarrepubliek ontwikkelde Rothenburg zich tot een broeinest van de Nationaal-Socialisten. Op 31 maart 1945 werd bijna 45 procent van de gebouwen van Rothenburg door een Amerikaanse luchtaanval beschadigd of verwoest. Het waren vooral de nieuwere stadsdelen ten oosten van de oude stad, waardoor de meeste monumenten ongerept bleven. 

Rothenburg heeft een uitermate romantisch karakter door zijn goed bewaard gebleven middeleeuwse binnenstad. De bezoeker kan urenlang door de smalle straatjes en stegen dwalen en steeds weer nieuwe tot de verbeelding sprekende geveltjes en andere voorbeelden van stedelijk schoon tegenkomen.

De stad heeft dan ook een groot aantal musea:

• Het misdaadmuseum is het belangrijkste Duitse museum over de rechtsgeschiedenis van de afgelopen duizend jaar, met onder andere folterwerktuigen en executiemiddelen, maar ook wetteksten met betrekking tot de heksenvervolgingen.

• In het Reichsstadtmuseum is de historie van de stad Rothenburg te bewonderen.

• In de Wolfgangskirche is het Schäfertanzmuseum gevestigd

• Verder is in Rothenburg het Duitse Weihnachtsmuseum te vinden.

• Het Handwerkerhaus toont het alledaagse leven van de handwerkslieden van Rothenburg.

Rothenburg heeft verschillende belangrijke kerken die bezocht kunnen worden. De binnenste stadsmuur uit 1172 en de buitenste stadsmuur van 1360-1388 zijn zeker ook een bezoek waard, evenals de verschillende stadspoorten. Feitelijk is ieder huis in de oude stad een monument en vele van de openbare gebouwen zijn te bezoeken. Het aanbod is zo groot, dat het onmogelijk is om alles in één dag te bezoeken.

bron: romantischestrasse.nl

Creglingen is een kleine stad van nog geen 5000 inwoners in de regio Franken in het Duitse bondsland Baden-Württemberg. De gemeente Creglingen bestaat uit een grote verzameling dorpen en gehuchten die voor een deel tot 1972 zelfstandig waren. In dat jaar werden ze alle bij de stad Creglingen gevoegd. Creglingen ligt aan de rivier de Tauber. De kernstad zelf ligt op de plek waar de Herrgottsbach in de Tauber stroomt.

De geschiedenis van de stad Creglingen zelf gaat tot voor de Romeinse tijd terug. Bij Finsterlohr is een zogenoemd Keltisch oppidum gevonden, een stadachtige vesting uit de ijzertijd. Toch is Creglingen pas voor het eerst vermeld in een oorkonde uit het jaar 1045. In 1088 kwam Creglingen onder het bestuur van het klooster Comburg en in de dertiende eeuw onder de graven van Hohenlohe. In 1349 werden aan Creglingen stadsrechten verleend. Volgens een sage vond een boer bij het ploegen een ongerepte hostie op een helling van de Herrgottstalbach. Op die plek werd een kerk gesticht waarin de hostie werd vereerd. In dee kerk staat het beroemde Mariaaltaar van Tilman Riemenschneider uit 1505. Na het uitsterven van de familietak Hohenlohe-Brauneck in 1390, kreeg Creglingen een wisselvallige geschiedenis met steeds wisselende heren. In 1791 kwam Creglingen onder Pruisisch bestuur, vervolgens in 1806 onder Beiers bestuur en ten slotte in 1810 onder Württemberg.

De huidige gemeente Creglingen bestaat uit twaalf voormalige gemeenten die ieder weer uit verschillende dorpen bestonden. De belangrijkste zijn: Archshofen dat al in 807 vermeld wordt. De bewoners van het gehucht Blumweiler met de burcht Seldeneck die al 1265 wordt genoemd, waren vroeger verplicht de wolven in de nabijheid van Rothenburg te vangen. Finsterlohr met de gelijknamige burcht wordt al in 1224 vermeld. Het klooster Frauental is in 1232 gebouwd en tijdens de boerenoorlog van 1524 werd het verwoest. Vervolgens ontwikkelde het zich tot een dorp. Freudenbach is ook al bekend sinds 807. Hier wordt een speciale zandsteen gewonnen en het dorp was vroeger bovendien een belangrijke leverancier van slijpstenen. Reinsbronn dat al 1267 wordt genoemd herbergt de ruïne van het prachtige voormalige gelijknamige slot. Verder de voormalige gemeenten Münster, Niederrimbach, Oberrimbach, Schmerbach en Waldmannshofen. De economie van Creglingen drijft voornamelijk op de wijnbouw die in verschillende van de tot de gemeente behorende dorpen wordt beoefend.

Tot de bijzondere gebouwen en bezienswaardigheden van Creglingen behoren:

• Het Mariaaltaar van Tilman Riemenschneider  in de Herrgottskirche. Dit altaar is een van de belangrijkste middeleeuwse houtbeeldhouwkunstwerken.

• De protestante kerk van Creglingen die oorspronkelijk een laar-Romaanse basiliek is. De kerk is later steeds uitgebreid en verbouwd in andere stijlen. De toren beheerst nu het stadsbeeld.

• De oudste boerderij uit 1352.

• De oude apotheek op de markt.

• Het voormalige klooster Frauental.

• De toren bij het gehucht Lichtel.

• De Sint Janskerk uit de twaalfde eeuw in Niederrimbach.

• De Ulrichskapel in Niederrimbach-Standorf.

• Het Keltische oppidum Finsterlohr.

  bron: romantischestrasse.nl

Röttingen is een kleine gemeente gelegen aan de Romantische Strasse in Duitsland. Het stadje van slechts ruim 1500 inwoners ligt in het bondsland Beieren direct aan de grens met het bondsland Baden-Württemberg. Het behoort tot de grensoverschrijdende Zuid-Duitse regio Franken. De gemeente Röttingen bestaat uit vier kernen die tot het eind van de jaren zeventig van de vorige eeuw zelfstandig waren: Aufstetten, Gossenmühle, Strüth en Röttingen zelf. Röttingen ligt aan de rivier de Tauber.

Het is onduidelijk wanneer het stadje Röttingen gesticht is. Het zou kunnen dat al aan het eind van de vijfde eeuw de Germaanse stam van de Alemannen zich op de plek van de huidige stad gevestigd hadden. De eerste zekere vermelding in een oorkonde stamt uit 1103. Sinds 1275 heeft Röttingen stadsrechten. In 1298 had Röttingen de twijfelachtige eer het beginpunt van de zogenoemde “Rundvleespogrom” te zijn. Deze slachting onder Joodse burgers zou zijn begonnen na de beschuldiging van een hostieschending. Een groep “Jodenslagers” onder aanvoering van koning Rundvlees trok moordend door het Frankenland. Een kleine veertig jaar later gebeurde in 1336 nog eens iets dergelijks. 

Röttingen was oorspronkelijk bezit van de heren van Hohenlohe, maar kwam aan het begin in de veertiende eeuw onder bestuur van de prinsbisschop van Würzburg. Ook de Boerenoorlog van 1524-1525 ging niet onopgemerkt aan Röttingen voorbij en deze bracht het economische leven van de stad volledig tot stilstand. Pas bijna driekwart eeuw later kwam de economie die voornamelijk van de wijnbouw afhankelijk was, weer op gang. Vervolgens kreeg Röttingen het ook tijdens de Dertigjarige Oorlog (1618-1648) zwaar te verduren met plunderingen en roof. En ook de daarop volgende oorlogen in de zeventiende en achttiende eeuw brachten Röttingen aan de rand van de afgrond. Er was een Napoleon voor nodig om tussen 1803 en 1814 een einde te maken aan de desastreuze politiek van de zelfstandige staatjes in het Frankenland. Pas met de opname van Röttingen in het koninkrijk Beieren keerde de welvaart langzaam terug. Röttingen had vanaf 1907 een station langs de lijn Ochsenfurt-Weikersheim, maar het personenvervoer op de lijn werd in 1974 opgeheven. Sinds ook het goederenverkeer in de jaren negentig tot een eind kwam, is het voormalige tracé omgebouwd tot een langeafstandsfietspad, de Taubertalradweg en de Gaubahnradweg.

De economie van Röttingen drijft ook nu nog op de wijnbouw. In het Taberdal worden vele soorten druiven verbouwd. Een heel bijzondere is de zogenoemde Tauberschwarz, een eeuwenoud regionaal druivenras dat alleen hier verbouwd wordt. Tot de musea van Röttingen behoort – hoe kan het ook anders – een knus museum in de “Bacchuskelder” over de wijnbouw in Röttingen. Verder is er nog de museumswijngaard “Feuerstein” waar de wijnbouw zoals die tot de jaren vijftig van de twintigste eeuw werd uitgeoefend, wordt getoond. In het stadhuis is een erfgoedmuseum gevestigd, waar allerlei zaken met betekking tot de volkskunde en stadsgeschiedenis wordt tentoongesteld.

Röttingen is goed geconserveerd en daardoor zijn er in de kleine stad nog vele monumenten te bewonderen. Hier volgt een greep daaruit:

• Door de gehele stad, maar zeker rond de markt staan vele vakwerkhuizen.

• Het stadhuis is opgetrokken in barokstijl en stamt uit 1750.

• De burcht Brattenstein die in 1230 voor het eerst vermeld wordt, werd waarschijnlijk in de twaalfde en dertiende eeuw gebouwd. Maar hij werd in de zeventiende eeuw en later ook nog in de negentiende eeuw ingrijpend verbouwd.

• In de Paracelsustuin van de burcht bevinden zich ongeveer 70 geneeskrachtige en keukenkruiden.

• De Sint Kiliankerk uit de dertiende eeuw heeft een laat-Romaanse basis die in latere eeuwen in andere stijlen is uitgebouwd.

• De toren die heeft toebehoord aan de Duitse orde met een vakwerkopbouw stamt uit de vijftiende eeuw.

• Ook de Sint Joriskapel bij het katholieke kerkhof stamt uit de vijftiende eeuw.

• Het Julius-Echterstift is een Renaissancegebouw uit 1614.

• Langs de zonnewijzersrondweg van twee km lengte staan sinds 1984 33 zonnewijzers tentoongesteld.

• Ten slotte is de stadsmuur die vrijwel volledig bewaard is gebleven, een bezienswaardigheid. Van de oorspronkelijk zestien wachttorens zijn er nog zeven over.

  bron: romanischestrasse.nl

Tauberbischofsheim is een van de bezienswaardige steden van de Romantische Strasse. Na Würzburg in Beieren is het de eerste stad in het bondsland Baden-Württemberg. De stad ligt aan de rivier de Tauber in Tauberfranken dat deel uitmaakt van het Frankenland.

Prehistorische vondsten in het huidige gebied van Tauberbischofsheim tonen aan dat de streek al rond 3000 v.Chr. bewoond was. De stad wordt in 836 voor het eerste vermeld als Biscofesheim in het heiligenverhaal van Lioba. In 735 werd door Sint Bonifatius het eerste Duitse vrouwenklooster gesticht. Hiervan werd zijn nicht Sint Lioba de eerste abdes. In 1147 verwierf Tauberbischofsheim het marktrecht en in 1180 werd de Peterskapel gebouwd, het oudst bouwwerk van de stad. De stad werd in 1237 door keizer Frederik II als leen gegeven aan het keurvorstendom Mainz gegeven. Tauberbischofsheim bleef tot 1803 in Mainzer handen. De stadrechten verkreeg Tauberbischofsheim een paar jaar later in 1240. Rond 1275 werd met de bouw van de verdedigingswerken van de stad, evenals het stadskasteel, begonnen. Van 1346 tot 1527 vormde Tauberschofsheim samen met Amorbach, Aschaffenburg, Buchen, Dieburg, Külsheim, Miltenberg, Seligenstadt en Walldürn de zogenoemde Neunstädtebund. Deze bond werd in 1527 door de landheer weer ontbonden als strafmaatregel voor de deelname aan de Duitse Boerenoorlog (1515-1527). Hiermee verloor Tauberbischofsheim ook zijn zelfbestuur. In 1629 vestigden zich Franciscaner monniken in Tauberbischofsheim. Tijdens de Dertigjarige Oorlog (1618-1648) werd Tauberbischofsheim van 1631 tot 1635 door Zweedse troepen bezet. In 1656 bouwden de Franciscanen de Sint Liobakerk als hun kloosterkerk en in 1688 richtten zij de eerste Latijnse school van Tauberbischofsheim op. 

Tussen 1719 en 1722 bouwden de Franciscanen een nieuw klooster net buiten de toenmalige stadsmuur. Tot in de negentiende eeuw was de naam van de stad Bischofsheim, en ter onderscheiding van de steden Bischofsheim am Neckar en Bischofsheim am hohen Steg burgerde rond 1850 de huidige naam Tauberbischofsheim in. Door de secularisering die het gevolg was van de Franse revolutie kwam Tauberbischofsheim in 1803 onder het vorstendom Leiningen. Drie jaar later werd het vorstendom weer opgeheven en kwam de stad onder het bestuur van het groothertogdom Baden. Met de opening van de Taubertalbahn van Lauda naar Hochhausen kreeg ook Tauberbischofsheim in 1867 een eigen station. Het stadsgebied van Tauberbischofsheim wordt gekenmerkt door een grote oogst aan fruit en druiven voor de wijn. De stad is dan ook rijk aan de producten die dat oplevert, zoals Taubertäler wijn en sekt. Er zijn ook verschillende brouwerijen die heerlijke bieren produceren, evenals de appelmost en -sappen. Zowel de eenvoudige boerenkeuken als de meer exquise gastronomie is in Tauberbischofsheim te beleven. Op de menu’s zult u vaak forel uit de Tauber aantreffen, evenals Boeuf de Hohenlohe en varkens- en lamsvlees van regionale boeren.

De belangrijkste bouwwerken van Tauberbischofsheim zijn:

• In de oorspronkelijk door een stadsmuur omgeven binnenstad bevinden zich het kasteel en talrijke Renaissancehuizen.

• Aan de markt ligt het neogotische stadhuis dat omgeven is door verschillende vakwerkhuizen.

• De Badischer Hof is een monument uit 1733 dat vroeger dienst deed als poststation. 

• Bismarckzuil werd in 1903 op de Höhberg opgericht.

• Kurmainzische kasteel stamt uit de tweede helft van de dertiende eeuw.

• Ook het Liobaklooster met de kerk is nog te bezichtigen.

• De Peterskapel is de oudste kerk van Tauberbischofsheim uit de twaalfde eeuw. 

• De Sonnenplatzapotheek is rond 1730 gebouwd en in 1810 in empirestijl uitgebreid met een schitterend interieur van kersenhout. Hier is ook het museum gevestigd.

• De parochiekerk van de stad, de Sint Maartenskerk, is in 1914 in neogotische stijl gebouwd.

  bron: romantischestrasse.nl

In Wetzlar heerst de onmiskenbare sfeer van een lang historisch verleden, dat in een levendig contrast staat tot het moderne leven in deze stad. Wetzlar is de geboorteplaats van Charlotte Buff. Goethe leerde haar in 1772 als jonge inwoonster kennen en vereeuwigde haar in zijn bestseller “Die Leiden des jungen Werthers”, het boek dat hem beroemd maakt

Bezienswaardigheden  ▲

* De oude binnenstad is rijk aan vakwerkhuizen en barokke gebouwen.

* Het Hoogste Gerechtshof. Hier kan men heerlijk rondwandelen.

* De Dom werd niet in de geplande gotische stijl voltooid, zodat er een unieke situatie is ontstaan: de Romaanse toren staat nog steeds achter de gotische façade - uniek in Duitsland. 

Musea   ▲

* Aan Goethes verblijf in Wetzlar herinneren twee musea: het Lottehaus en het Jerusalemhaus 

* In het Stedelijk- en Industrieel Museum treft men naast voorwerpen uit de historie van de stadook een tentoonstelling aan van de industriële ontwikkeling. Zo is de eerste klein- beeld camera ter wereld, de Leica, in Wetzlar uitgevonden.

* Heel bijzonder is de collectie Dr.J.v.Lemmers-Danforth met kostbaar meubilair en keramiek uit de beste ateliers (renaissance en barok) van Europa. 

bron: stedentipsvoortrips.nl