Vandaag rijden we laat weg, pas om 16.00 uur. Maar sat mag de pret niet drukken. 
We rijden naar Charleville-Mezieres. Er is een camping, maar we rijden onbedoeld de camperplaats ernaast op. Wat een geweldige plek zeg: en nog gratis ook. We maken gebruik van de toiletten op de camping.
De volgende ochtend komt zelfs de bakker langs!

Na een wat onrustige nacht: de plaats bij de haven wordt door veel jongeren gebruikt voor zaken die het daglicht niet kunnen velen en straatraces, rijden we weg. 
We gaan niet via de tolwegen, maar pakken de routes national/bison fute.
We rijden door verstilde dorpen, eenzame velden en drukke wijngaarden. Het is druivenpluk. Onderweg passeren we diverse champagnehuizen. Maar omdat we daar echt geen verstand van hebben rijden we door. 
We komen aan in Vierzon. De camping die we hebben uitgekozen ligt aan de Cher. Het is er stil en we gaan op tijd slapen. Morgen weer een dag!

Na een heerlijke nacht, ontbijten we nog met zelfgebakken brood. Er is nog voor 1 dag.
We rijden weg en mevrouw google maakt de route spannend. Harry trouwens ook: er zullen enkele fransen zijn die een smeuig verhaal te vertellen hebben. De route is grotendeels over de snelweg.
We stoppen voor de lunch en rijden verkwikt verder. 
Dan gaan we de Dordogne is: het is een kronkelweg. We worden diverse keren ingehaald door motorrijders die plat door de bocht gaan. Een haalt ons in en rijdt een vogel aan. Hij stopt en wij stoppen ook om te vragen of het gaat. Ja en even later haalt hij ons weer in. Na enkele kilometers staan ze bij elkaar te kletsen en zwaaien naar ons.
We komen aan op de camping en er is een plekje aan de Dordogne. Die nemen we. We staan er heerlijk.
Het is er slecht geweest: veel regen, maar de komende week is het zomers.
Morgen naar de markt, maar nu eerst wat uitrusten.

Vandaag is het marktdag. Dat klinkt toch uitdagend nietwaar? Nou, dat viel even tegen. Het was een kleine locale markt, met veel streekproducten. Notenolie, ganzenlever, wijnen, geitenkaas, groente en fruit. We kopen een fles wijn en aardbeien. Zo heerlijk zoet! 
We lopen naar Beynac toe. Het is er zeer steil. Wat een conditie moeten de inwoners hebben. Beynac is een oude plaats. Dit dorp heeft alles wat de streek zo geliefd maakt. Prachtige oude huizen, een formidabele ligging, een eeuwenoud kasteel en een panoramisch uitzicht over de loop van de rivier en de dorpen en kastelen in de nabije omgeving.
Door de nauwe en steile straatjes lopen we naar het grote kasteel toe, dat boven het dorp uittorent. In de middeleeuwen speelde dit kasteel een rol van betekenis in de streek. Het werd in de twaalfde eeuw door de Engelse Richard Leeuwenhart veroverd en korte tijd later heroverd door de Fransen. Die lieten het toenmalige kasteel slopen. Maar al snel verrees er een nieuw kasteel, dat belangrijk werd in de Frans-Engelse oorlog. Het tegenovergelegen Castelnaud kwam in handen van de Engelsen en zo vormde de rivier de Dordogne in dit gebied de grens tussen de beide koninkrijken.
Eenmaal boven gekomen gaan we eerst een koffie nemen en tijd om bij te komen! Maar wat een uitzicht! 
We rijden s middags naar Sarlat om bij de Lidl een trekhaak te halen voor Har om te scheren en het lampje van het motormanagement gaat branden. Dat hebben we al eens eerder gezien. Tevens is er verlies van meter vermogen. We bellen bij thuiskomst de ANWB. Daar krijgen we een vrouw aan de lijn die na vrijwel iedere  vraag, weer even moet overleggen. Uiteindelijk komt er geen hulp, maar is "men bereidt een garage te zoeken". De ANWB geeft door dat er een garage in Sarlat is. We vragen of zij voor ons een afspraak wil maken: nou dat was best raar, met moeite stemt men toe. 

We rijden naar Sarlat omdat we om 10.0 uur een afspraak hebben in een garage. Dat had de ANWB  's morgens doorgegeven. We komen aan en er blijkt niets bekend. In mijn beste frans geeft ik aan dat we komen voor een diagnostiek ivm een storing. Zeer behulpzame medewerker leest de auto uit en geeft aan dat er een probleem is met de capteur de turbo: de turbo druksensor. We gebruiken madamme google als hulp en na wat over en weren begrijpen we dat er een nieuwe capteur besteld gaat worden. Er wordt contact gelegd met de groothandel en we wachten op antwoord. We wachten... en wachten.... na 2 uur geven we aan dat ze ons kunnen berichten wanneer de capteur er is. We horen niets meer van ze.  Dat vinden we niet zo verbazend: de garage deed erg rommelig en ongeorganiseerd aan. Maar ja, de ochtend is wel om. 

In de middag fietsen we naar Daglan toe. Een ritje over de gewone weg, maar oh wat een wonder, ook een fietspad. We rijden rustig over het franse platteland en genieten van de vogels, bloemen, planten en bomen. In Daglan willen we wat drinken, maar alles is tot 16.00 uur dicht. Dan maar terug fietsen. In Castelnau is het terras wel open en ik bestel een heerlijke coupe ijs, en een biertje. 

Okee, we gaan fietsen naar La Roque Gagnac en Domme. Wie er nooit is geweest: Domme ligt op een hoge, steile rots en kijkt uit over de rivier. Dat houdt in dat je omhoog moet naar 200 mtr. Ook dat klinkt niet vervelend, maar wij hebben een fiets en dat is naar boven toe wat minder. Na het eerste stuk, wat het steilste bleek te zijn, heb ik even een stop gemaakt en uitgepuft. Daarna het laatste deel, wat dan weer mee viel.
Boven aangekomen was er niets veranderd ten opzichte van 30 jaar geleden. De markt met de ingang van de grot, de restaurants. Deze zullen wel al van eigenaars zijn verwisseld, en waar wij koffie en ijs namen was nu een ijssalon, maar de sfeer is onveranderd. We maken de traditionele foto's en drinken koffie aan de rand. Prachtig uitzicht!
We gaan naar beneden: nou je snapt het he, dat ging als de brandweer. 
Na een stop in la Roque, waar we waterschoenen voor morgen kopen, fietsen we terug naar de camping.

Voor vandaag staat er een kanovaart op het programma. We worden opgehaald op de camping en gebracht naar een kanolocatie. We kunnen uitstappen naast de camping, dat is erg handig.

We gaan met frisse zin in de bus en rijden als een jekko over de franse wegen en door de scherpe bochten. Je kan merken dat ze dit vaker doen. Er is nog een jong nederlands stel mee en we hebben een gezellig contact. Aangekomen op de instaplocatie doen we de waterschoenen aan en gaan op weg. Het gaat goed, Har heeft een krachtige slag en de rivier een sterke stroming. Als je wat spektakel wil, bv een stroomversnelling, dan moet je niet op de Dordogne zijn: het is meer een bejaardengebeurtenis. Een soort kano light...

We stoppen onderweg voor een lunch en ik spring als eerste uit de kano. Ik trek de boot op de kant zonder in de gaten te hebben dat Har aan het uitstappen is. Oei, daar viel hij bijna achterover het water in, dat ging net goed...

Ook nog even zwemmen. Het is behoorlijk heet en het is nog niet eens middag.

In de loop van de middag wordt het erg heet. Har is een pet vergeten en doet maar mijn badpak over zijn hoofd. Staat best leuk: cups over z'n oren. Maar het geeft een goed resultaat. Af en toe maakt Har het nat en blijft koel.

Het laatste stuk is een beetje minder, maar het kasteel van Castelnau blijft imposant om te zien.

Zoals dat heet: (een beetje) moe maar voldaan, komen we op de camping aan.

Het is vandaag erg warm en we besluiten helemaal niets te doen, nou ja we.. ik en Har doet mee. Het is niet zo'n stilzitten, dus het valt niet mee voor hem. Aan het eind van de middag beginnen we al wat op te ruimen omdat we morgen weggaan. Het zweet druipt van je af bij enig bewegen: dus op naar het zwembad. Dat helpt. 

Wat een leuke plaats dat Rocroi.Nog nooit van gehoord en toch al zeer oud. De stad werd in 1555 gesticht door Koning Hendrik de II en de stadswallen van het plaatsje zijn nog bijna helemaal in tact.
Rocroi heeft 2 verdedigingswallen rondom liggen. De eerste is een soort vijfpuntige ster met op iedere punt een bastion. De tweede wal heeft verschillende verdedigingswerken op de wal staan. De wallen en muren zijn bijna nog helemaal in tact. Via een serie poorten in de wallen kun je de stad inkomen. Rocroi is erg planmatig opgezet. De stad is gebouwd rondom een cirkelvormig marktplein. Vanaf dit punt lopen 10 straten in de vorm van een soort ster richting de wallen. De wallen moesten in tijden van oorlog snel bereikbaar zijn om mensen en goederen aan te kunnen voeren. Omdat Rocroi zo goed te verdedigen was heeft de plaats amper geleden. Het oudste huis in het plaatsje stamt uit 1676 en het nieuwste uit 1871. Dit werd herbouwd nadat het verwoest was door een granaat tijdens de Frans Duitse oorlog. De plaats ademt nog echt de sfeer van vroeger uit. Wel zal er snel het een en ander moeten worden opgeknapt, het begint er af te takelen. Er staan veel huizen te koop en er is op zondagmiddag totaal niets te doen of open.
De slag van Rocroi is en beroemde slag uit de Europese geschiedenis. De slag vond net buiten de stad plaats en was een veldslag in de 30-jarige oorlog. In 1643 waren de overmoedige Spanjaarden op zoek naar meer land en macht de Franse grens overgestoken. De Spaanse opperbevelhebber Francisco de Melo waande zich onoverwinbaar maar werd toch vernietigend verslagen door de Franse troepen. In het Rijksmuseum in Amsterdam is een schildrij te zien waarop in een grote optocht Spaanse vaandels worden gedragen die buitgemaakt zijn tijdens de slag. De overwinning door de Fransen bij Rocroi werd natuurlijk in de opstandige Nederlanden met groot gejuich ontvangen.